Trotwaer. Jaargang 34

[p. 14]

By Cecile op 'e kofje
Hylkje Goïnga

‘Martha, mei Cecile. Ik tocht, ik besykje it mar wer ris, bist noait thús.’

‘Ik ha oars krekt...’

‘No, dan trof ik it net. Stiest ûnder de douche of sa. En as ik al dy beppesizzers op 'e voicemail troch elkoar hinne skreauwen hear, dan heakje ik daliks ôf. Soks kin net, hat gjin ien. Hast it sels wol ris heard?’

‘Jawol Cecile, en ik lit it moai sa.’

‘No ja, ik ha dy dan no te pakken en ik nim oan dat alles goed mei dy is.

Martha, do hast hjir noch net by my sjoen en ik wenje hjir al trije moanne. Se ha allegearre al west.’

‘Bist al wat wend, Cecile?’

‘Ja, de skilderijen hingje no ek. De soan fan in freondin hat dat dien. Oeral moast fansels wer ien foar ynhiere. Do list ien fan 'e bern opdrave fansels, mar dy haw ik net.’

‘Cecile, ik kom fan 'e middei. Seist mar hoe let.’

‘Martha, en dat wurdt no neat. Ik haw al in ôfspraak. Moarn fan 't selde...’

Nei noch in soad hin en wer gepraat kamen wy út op tiisdeitemiddei, healwei fjouweren.

Ik drukte op nûmer 22. Der bromde wat en doe hearde ik Cecile: ‘Martha?’

‘Ja.’

‘De doar is iepen. Twa trepkes op. Kinst ek mei de lift. Der stiet dúdlik op hoest op 22 komst.’

‘Okay.’

Mar ik naam de trepkes, dêr't in hiel tsjok kleed op lei. Doe stie ik by Cecile foar de iepen doar. Se stie op 'e drompel en seach der wer prachtich út, yn in lange brune jurk, dêr't grutte pearske knopen fan stien op fêstnaaid sieten. It hier hie se wer ris hiel koart knippe litten, hjir en dêr noch in lyts achterbleaun griis kroltsje en der dûnse in bril tusken har boarsten. Har lippen hiene itselde pearske kleurke as de knopen fan de jurk.

‘Martha, dach, fijn datst der bist’, en se krige it bosk tulpen oan. ‘Kom der gau yn, mar ik sjoch datst dy skuon mei de gleuven deryn wer oan hast en dêr sit altyd troep tusken. Wolst se even útdwaan. Want oeral leit fêste flierbedekking en ik ha sokke besmetlike. Sjochst it sels wol.’

Ik die myn skuon út en Cecile sette se yn in izeren bak by de paraplu's ‘En hjirre de jas, Martha, yn 'e garderôbekast. En dan earst de flat mar troch? Kinst it allegear even sjen.’

[p. 15]

Wy gongen nei de keuken ta. Koe Cecile tagelyk de tulpen yn it wetter sette. De keuken seach út op it plantsoen mei in fiver fol einen en in stik of wat guozzen, dy't der wat fan koenen, sei Cecile.

‘Moaie keuken, fynst net Martha?’

‘Ja Cecile, mei fan alles derop en deroan en deryn. Twa spielbakken’, sei ik.

It seach der prachtich út, mei hielendal neat op it oanrjocht te stean.

‘Ja, alles is der. Kinst it sa mâl net betinke. Haw ik dy doch ferteld, dy minsken foar my ha hjir mar twa jier wenne. En sa'n smaak, dat sjochst sa wol.’

‘Ja’, ik knikte. ‘En wêr binne dy minsken no?’

‘Ergens oars, 'k wit net’, sei Cecile.

En wy nei de sliepkeamer.

‘Sjoch, ik ha ús twapersoansbêd hâlden. Sa'n ienpersoansbêd, dat is my neat, mar ik brûk mar ien bêd fansels.’

‘Ja, moai.’

Nije gerdinen, nij dit en nij dat en dat wie de útfanhûzerskeamer. ‘It binne grutte keamers, fynst net Martha? It is in moai appartemint, rûnom glês.

Hjir is noch in keamerke, mei in spegelwand, liket it wer grut.’

‘Hast it allegear sels ynrjochte?’

‘Nee hear, ik ha wat help hân. Fan Denise. Hasto tink ik noch noait fan heard, mar it is ien dy't alle spoaren fertsjinne hat mei ynrjochtingssaken. In kanjer. Ik tink wol ris, as ik hjir sa omstap, dit moast Aloys noch meimakke ha. It hûs dêre waard ús doch al te grut, mei dat ein tún en sa, want dat is in soad wurk. Mei in tún hast altyd wat te ferhakstûkjen. En sûnder Aloys waard it hielendal niks mear. Myn rêch kin dat net oan. Bliid dat ik der ôf bin. En dit is dan de wenkeamer. Hûndert en fyftich fjouwerkante meter. Dat is de antike hoeke, dêre de tv-ôfdieling, de sit dêr en oan dy kant de grutte tafel mei syn stuollen. Mar ik yt mei it board op 'e skoat of even yn de keuken by it taffeltsje. Wy ha de badkeamer fergetten, Martha. Dogge wy aanstons noch even. Is ek echt de muoite wurdich. Mei twa waskbakken. Sykje in stoel, Martha, wêr wolst op útsjen? Ik ha noch noait mei ien sa gau de flat troch west. Ik pak even ús kopkes Nes út 'e magnetron.’

‘Ik gean hjir sitten.’

‘Dan sjochst tsjin Aloys oan. Ik ha wat foto's útfergrutsje litten. Hast wol sjoen, tink. Noch alle dagen mis ik him. As er dit no ris sjen koe... Ik wist net iens dat ik safolle jild hie dat ik dit bestuiverje koe. Sa sunich as wy altyd libbe hawwe. Wy drinke it swart, no?’

En mei lytse slokjes dronken wy út 'e kofjeglêzen.

‘No hast noch hielendal net sein hoest it fynst.’

‘Prachtich, Cecile, wier prachtich. En wat dochst no sa'n hiele dei?’

[p. 16]

‘Ofstofje. Ik ha sa'n soad tierelantinen, dat is in protte wurk en ik mei graach ôfstofje. Froeger borduerde ik noch wol ris in stek, mar krijst der sa'n triedsjerommel fan.’

‘It is in modelwenning, dêrst yn wennest, Cecile.’

‘Bist jaloersk, Martha. Dat is it. No wit ik it. Ik tink al, wat is der doch mei har? Seist hast niks en bist samar útsjoen. Fregest niks, pakst niks beet, fielst nergens oan, mar bist gewoan jaloersk en dat hie ik net fan dy tocht. No, ik hie Aloys ek leaver werom, mar dea is dea, en ik ha oan him dien wat ik koe...’

‘Cecile, ik...’

Ik wie op it rântsje fan de stoel sitten gien en doe wipte dat ding foaroer, mar ik glied der krekt noch net ôf.

‘En do tinkst, wat hat dy Cecile it no wer geweldich foar inoar, lekker beschermd wonen en sa moai alles. En do tinkst wat is it dan by my thús altyd in rommel. Mar ik woe doch, Martha, datst...’

‘Cecile, fiskje myn skuon even út dy paraplubak wei, jou my myn jas út 'e garderôbekast, ik moat no à la minute nei myn rommel ta.’

‘En hast noch mar ien kopke kofje hân, Martha.’

(Dit is it fjirde fan fiif ferhalen dy't wy in pear moanne foar har ferstjerren op 24 maaie 2001 fan Hylkje Goïnga krigen. De earste trije dêrfan binne publisearre yn resp. maaie, juny en oktober 2001. It lêste ferhaal folget yn in kommend nûmer. - Red.)