Tegels
Meinou P.
In pak snie wurdt seldsum, koppe de Ljouwerter okkerdeis. En troch it ûntbrekken fan in snietek bliuwt it winters waarmer as gewoan en dêrtroch is de kâns op snie wer lytser. In delgeande spiraal, dus. Wylst de earste snie fan it jier foar in protte minsken in bysûnder, hast emosjoneel momint is, skriuwt de waarman.
Flak nei't ik dat berjochtsje lies, hearde ik Randy Newman op de radio: Sigmund Freud's Impersonation of Albert Einstein in America, in nûmer mei in prachtich mankelike ynlieding fan in brass-ensemble. ‘You're the best dream man has ever dreamed / And may all your Christmasses be white’, sjongt er yn de lêste twa rigels. Newman hat syn winsk iroanysk bedoeld, fansels. Want as der altyd snie lizze soe mei de krystdagen, soe it fanselssprekkend wêze en hoegde der net mear op hope of oer dreamd te wurden.
Dat it om dy dream giet, sjongt net allinnich Bing Crosby om Krysttiid hinne al desennia lang oant ferfelends ta, mar waard my foaral dúdlik by it sjen fan de film Y aura-t-il de la neige à Noël?
Dêr wurdt it earmetierige bestean yn tekene fan in Súdfrânske mem mei sân bern. It slagget har om nettsjinsteande it útsichtleaze libben dat se liedt, in dream te hawwen. Wa wit, leit der wol snie as wy Krystfeest fiere, seit se bemoedigjend tsjin har bern. Dy dream wurdt wier, tsjin alle ferwachtings yn, en dan kin se de wrâld wer oan.
No hoopje ik mei hert en siel op in ferskuorrend stringe winter. Mei bergen snie dy't salang lizzen bliuwt datst der mear as genôch fan krijst. Lykas yn de winter fan 1963, doe't wol trije moanne lang út myn balkonkeammerke fan it âldershûs wei de oars altyd sichtbere tsjerketuorren fan Menaam, Dronryp, Skingen en Slappeterp net te sjen wienen. Sa tsjok stienen de blommen op 'e glêzen fan it net sintraal ferwaarme hûs. En ûnder de balkondoar troch hie him in drompel fan snie foarme, dy't al dy tiid net teid is.
De wrâld moat opkâlde wurde. Want ien sa'n winter makket dat de kâns op snie en iis de kommende jierren wer grutter is. In opgeande spiraal, dus.
Mar miskien draait it net om de snie fan moarn of takomme jier. Hoe âld is it langstme nei de snie fan eartiids? Song de fyftjinde-ieuske dichter Francois Villon it al net: où sont les neiges d'antan?
Hoe faak soe der de ôfrûne hûndert jier snie lein hawwe yn desimber? Hoe faak soene der artikeltsjes yn de kranten oer klimaatferoaring ferskynd wêze? En wat wie dêrfan wier? Ik kin my dêr net drok om meitsje. Ik sjoch leaver werom mei myn eigen ûnthâld dat my fertelt dat doe't ik lyts wie de simmers lang en waarm wienen, yn 'e hjerst de pannen fan it dak waaiden en de winters altyd bergen snie en iis brochten.
En sa moat it bliuwe.
Auteursrechtelijk beschermd