Trotwaer. Jaargang 28

[p. 248]

Minder blau
Baukje Wytsma

Hoe faak waard ik net mankelyk fan
nammeleaze dingen: de kjeld op in perron
wietreinde skiep, ynmoedich skreppen
op in iensum hoekje bou. Eangst foar de dea
ferkleuret mei de tiid, wurdt minder blau.

Sa kin ik al hast sûnder weemoed troch
in nachtlik lânskip ride en nei de ljochte
winterfinsters fan 'e huzen sjen.
Of nei 't ûnwennich reauntsjen
fan 'e guozzen hearre, sûnder in
tinne laach fan jiske op 'e lippen.

[p. 249]

Túnpaad

Us mem giet sacht en sa oandachtich
troch myn tún, dat it wol liket oft
sy sels de blêden kleuret.
'k Rin yn har spoar, it paad komt frij.
Us mem bewennet my.

Moarns hinget sy de sinne op, myn wurden
falle boartsjend om har hinne. Ik hear de
fûgels om it hûs, in fyts komt ratteljend
foarby, ferdwynt wer yn 'e fierte.

It ljocht ferrifelet, kinst oer de kimen sjen.
Ut alle tunen wei komt my ús mem temjitte.

[p. 250]

Losrekke

Sa ienfâldich liket it. Moarns oer de drompel
stappe. Sûnder euvelmoed de wrâld temjitte,
frij fan benearjende dreamen.
Hark, buorfrou smyt de finsters iepen,
it wurdt in waarme dei.

Ferblynjend ljocht en dan dat ûnferwachte kanteljen
fan tiid. Hearst dyn bern wer. It lûd fan bleate fuotsjes
op de keukenflier, wylst tagelyk de katten skonkstreakjend
om iten flaaikje.

Wiesto it dy't de dagen driuwe liet op it ritme fan dyn eigen hân?
Wiest it wol sels?

Do wiest it ommers ek dy't yn 'e stilte middeis let
by't sjen fan wat ferwaaide kranten yn it tún
hierskerp dyn takomst witst: sûnder lûd útmekoar glydzje,
losreitsje, noch wat hingjen bliuwe ûnder de hage.