Trotwaer. Jaargang 27

[p. 222]

Harmen Wind

De tiid fan it jier

Hiel stadichoan komt it allegear werom,
streamt it wer byinoar, alles wat weilekke
wie, verstruit, verdutsen, verdroege. April.
In fûgel sjongt, grien krûpt út it hout. Hiel
stadichoan komt der in gearhing op gong,
dy't hoeden alles yn him opnimt, meifiert,
bewarret. Hiel stadichoan wurd ik it wer
gewaar: fan 'e lije rein de sêftens, fan 'e
jarre de skerpens, fan de blossem it ljocht;
de skouwens, de wiffens fan it flamke yn
myn boarst, de stadige oanrin fan 'e lôge.

[p. 223]

Hjir

Hjir is der't ik no bin. Algeduerich
ferskoot it, nimt it my mei, hâldt it
my oanwêzich, pleatslik, beheind.
Frijheid is finzen yn stof, bestean in
omdoarmjend plak. Sjoch my dan,
priuw my, tútsje de grûn op myn mûle.

Aanst komt der in ein oan myn amme,
ferdwynt myn stee ûnder de stien mei
sifers en wurden: in begjin, in ein, in
namme. Beside brocht út ea en earne
wei. Kom dan myn leafste, kom, lit
my dan lea, dyn waarme notiid fiele.

[p. 224]

Flecht

Kom famke, doch de eagen ticht, jou
my dyn hannen, hark, dit is foar dy.
Nim dit minlike wurd loft yn 'e mûle,
priuw de himel op 'e tonge, hichte
en ljocht rane dy yn 'e kiel.

Klearebare poëzy wol ik dy skinke,
in lûd sa suver as sûpe, in wurd sa wiid
as de see. Treastende tinzen wol ik dy
jaan skat, in spanwiidte dêrsto op
driuwst nei it lok fan in ivige dei.

Do silst op dizze amme fleane faam,
sa heech dat ûnk noch skea dy reitsje.
Mar harkje noch ienris nei my, slút
noch ien kear dyn eagen myn leafste
en jou my noch ienris dyn hân.

[p. 225]

Monumint

Eabe Hazze-ear hjit it noch,
poer op 'e romte. Wa holp wa
wêrta? Tichtspikere bôgefinsters,
ûnlêsbere gearkomsttiden op
in ferrinnewearre buordsje.
Hokkelingen âlje harren
psalmen ivich en erflik
oer de heale doar.

Hoesa soe it ferline
hjir ferjitten wêze?

[p. 226]

Fynst

Yn it skip. Weirekke yn tuorrebouten en
barchjeblommen stie it skeef yn 'e sompe,
de swartferware boeckbonke omheech.

Wy fûnen it foaryn ûnder it grien, in rûm fol
tsjuster. Geare fûke, amer sûnder boaiem,
flesse sûnder boadskip. Nimmen thús.
De ierde strûpte de kiel ielglêd
om ús hinne. Wy fielden ús
de kikkert yn 'e njirrebek.