Trotwaer. Jaargang 27

[p. 212]

Jacobus Quiryn Smink
Bern op de ierde

Earste fers

En no dan de opkroppe sinnen
dy't ik mijde om se wurdklik
te ferswijen en op te sluten
yn 't ûnthâld fan ferjitmynet;
it binne meunsters en draken
mei bloed en flibe en jiske
en 't fjoer dat ûntbynt en 't
lichem dat stjonkt fan skroei,
der stiet net in peal as ding
boppe wetter, noch knop komt út,
nimmen no dy't opstiet en 't
bern rêde kin dat yn him sit;
as âldfellen sitte we noch te
skriemen om wat net ferjûn is.

Tuskenfers

Minder noch is 't dizze wurden
op te roppen as út te lêzen,
dizze side dy't giet oer opjaan,
ferlerne en oer de kop slaan,
dizze side dêr't fan sein wurde

[p. 213]

 

kin, it draacht net by ta in

 

nofliker gefoel oer d’ eigen tún

 

mei radyskes, bûten rea, yn wyt,

 

nee, it mêdet jin ôf sa'n taal

 

útslaan oer susters dy't elkoar

 

ferneuke om geunsten fan manlju,

 

bruorren elkoar de kop ynslaan.

 

Wêrom soe in dichter miene dat er

 

syn opkroppe sinnen opjaan moat?

Lêste fers

Bruorren en susters dus, sûnder
trou en beminden tsjin lykwicht
yn, de eagen mei soer útfrette,
mei in stôk ompoke yn it weake,
oer de harsens fleane, de prikke
yn 'e speaken fan it sportive
dat minsken misse en it missen
fan in dochter of fan in soan;
sûnder pardon delknald en teld
troch gewearkejonges, seach it,
mar koe mar net oerein komme en
ik koe mar net, ik koe mar net.
Ik ha wol in stien kocht, dêr
dy nammen ynbeitele fan dy bern.