Trotwaer. Jaargang 27

[p. 112]

Itty Sluis
De frou yn it hout

Wat hie 'k oergeunstich west doe't ús mem syn koffer ynpakte. Mei soarch lei se syn libben op de boaiem; it fertriet kaam lofts. Us heit hie de tekkens heech by de hals op. Hy lei op 'e side, it lekken ferburch syn ear. Mem prate de koffer fol mei bliere saken. In pear slimme ferparte se handich tusken hichtepunten. En hieltyd rûnen syn reade eagen oer. It wetter bleau eefkes yn it komke by de noaswoartel stean eart it ferdwûn yn it hollekessen. Hearken, wat hat in minske triennen!

It wie nacht. Ut in kleare tsjustere loft ferljochte de moanne de greiden. Ik siet foar it keukensrút en seach hoe't it skaad fan it tek, dat yn in punt oer it fytsehokje lei, stadich fuorttreaun waard. Dat wie in barren dêr't ik gjin hân yn hawwe koe mar dat my oangriep. As gefolch dêrfan waard ik my bewust fan in djip minsklik drama dat my deltreau of noch deltriuwe soe.

Ik azeme swier en seach it rút feroarjen yn in bline muorre dy't ik noch helder feie koe. Foar it lemieren as it rea achter de kym lei, wie de nuodlikste tiid foar my.

Op in neimiddei mei hjerstich, ritich waar lei 'k op bêd. Ik hie mysels de fragen steld, dy't ik al sa faak steld hie. En it wienen altyd deselde fragen. As ik alles beantwurde hie, kamen de lêsten: fynsto dat it libben sà de muoite wurdich is? By nee: bisto moedigernôch om dat te feroarjen? It antwurd bleau: nee.

In ultimatum wie no noch it iennichste. Ik formulearre in útstel dêr't de beide lêste fragen yn noch moaiere wurden set wiene. Mar it waard ôfwiisd. De eksekúsje koe no mei dei en oere fêststeld wurde. Unûntkomber.

Ik stoarre nei de grenen balke boppe it bêd en myn eagen makken figueren fan de brune plakken op it hout. Troch de teisters seach ik twa hazzen ticht byelkoar; se frieten gers. De kopkes gyngen hastich hinne en wer. Ik liet de hazzen frette en besocht oare figueren te meitsjen. Doe...

Ik wist net wat ik seach! Dêr stie se. Lang donkerbrún hier, krollich hier, hong oer har skouders. Op de holle droech se in puntige fersiering. In prachtich glêd antlit; in mûle mei tsjokke lippen. De eachlidden wienen grien en bedutsen de eagen foar in helte. In leech dekolletee beklaaide it boppeëin am-

[p. 113]

per mar waaiere út yn in swierige rok. De brune earmen wienen bleat. Nea hie 'k har sjoen. Jierrenlang hie 'k ûnder deselde grenen balke lein en no seach ik har pas!

Ik socht har wer. Se lei de hannen yn de mil en se stapte út it hout. Se lake doe't se op my tarûn. Se sette d' iene foet grasjeus foar d' oare en kaam stadich neier. Har eagen holden my finzen. Se stie foar it bêd. ‘Eksekúsje,’ skattere se. ‘In eksekúsje? Wa sil dat dwaan?’ Utdaagjend stie se foar my. ‘Leffert.’

Ik goaide de tekkens ôf en kaam oerein. Doe't ik opseach, wie se fuort.

Neaken stie 'k foar de spegel en seach mysels in lea besjen dy't fijannich reagearre op myn fielen. As dy lea ivich reizgje soe, soe net ien de koffer ynpakke.

‘Soest nei de RIAGG wolle? Dêr kinst yn terapy. Ien kear yn de fjirtjin dagen hâlde se in groepspetear. Besykje it ris.’

‘Hat dokter der resultaten fan sjoen?’

‘Och, baat het niet, het schaadt ook niet. Ik sil dy in brief meijaan.’

Sa'n drompel wie heech, mar de earste kear like dy drompel in muorre. Dêr moete ik se. Se kamen rûnom wei. Wy fûstken amper, eins wie 't net mear as in holleknikje. Seis persoanen mei in mannelea dy't ûnder lieding fan in sânde man besykje soenen de frou yn har fuort te reagjen, de duvel banne. Elk krige syn eigen matras dêr't wy yn 'e yogahâlding op sitte moasten en harken nei de man yn it krekte fel. De ûntspanningsoefeningen waarden begelaat mei sêfte geastferromjende muzyk.

Doe't it wer stil wie, krigen wy in opdracht. Hy sei:

‘Sjogge jimme dy sinnestriel? Ik wol dat jim dêr op klimme en ôfstappe op it strân. Op it sân leit in doaske en dat moatte jim meinimme. Hiel yn de fierte komt ien oan en dy weaut wakker. Jim kinne net ûnderskiede wa't dat is en jim kinne net wachtsje want de striel bliuwt dêr mar eefkes stean.’

Wy joegen ús del op prachtige, heldere klanken. It sinneljocht skynde troch de hege ruten op 'e parketflier. De glêde lak wjerkeatste de strielen en myn eagen begûnen te trienjen. Ik die se ticht.

Abrupt waard it stil en - as wie 't op kommando - wy gyngen tagelyk omheech. Hy kaam foar my oer te stean en frege:

‘Hokker kleur hie dat doaske?’

‘Swart.’

‘Allinne mar swart?

Ik knikte.

‘Wat siet der yn?’

‘Ik koe 't net iepen krije.’

‘Wa kaam út de fierte op dy tarinnen?’

Ik luts oan de skouders... ‘de dea?’

Fjirtjin dagen letter krigen wy wer in op-

[p. 114]

dracht.

‘Ik wol dat jim in gatsje op de flier sykje en dêr trochhinne krûpe. Dan reizgje jim oer de wrâld. Tiid is net belangryk. Aanst fertelle jimme wêr't jim west ha.’

En wier, ik socht om in gatsje op de houtene flier, fûn in spikergatsje en konsintrearre my. Om in mannelea troch sa'n gatsje te krijen wie lijen fansels. Ik naam de maat fan it rûntsje goed yn my op en gyng lizzen.

Wat soe har namme wêze? It wie in kleurlinge, it koe net oars. Dy ha sokke moaie nammen. Amanda? Felicia? Ik koe 't har freegje.

‘Spitich dat it RIAGG neat opsmiten hat. Do witst dat sa'n terapy opboud wurdt. Dat ha 'k dy ferteld.’

‘Dokter moat goed begripe dat ik muoite hie mei dy opdrachten. Ik fûn it sa bespotlik.’

Der foel in stilte. Doe bûgde hy him oer it buro hinne en sei:

‘Graach soe 'k wolle datst ris mei dûmny praatst. Miskien kin hy dy op oare gedachten bringe.’

Ik seach him frjemd oan, tink, want dokter reagearre mei de wurden:

‘Ik bin my bewust fan myn ferantwurdlikheid... Dûmny koe dyn âlders. Boppedat, it is in betûft man, hat in soart ûnderfining.’

Sûnt ik de earste stap nei in oplossing fan myn probleem setten hie, hie 'k mei mysels ôfpraat om alle wegen te gean. Ik wist dat alle wegen nei ien punt rinne soenen en dat alle praat dêr op inte wêze soe.

Ik hie in ferkearde libbenshâlding; net sûne gedachten. Sa lei it no ienris.

Mar de flechtwei koe 'k samar nimme en, ik hoegde net ôfskie te nimmen. Heit en mem wienen al dea. Broer Jan wenne fier fuort, famylje en kunde fûnen my frjemd. Ik koe ommers elk momint útstappe.

Hoelang hie 'k net yn tsjerke west? Moast ik wol gean?

It wie tsjuster doe't ik it knopke op de doarstile yndrukte. It gongsljocht prike troch it mei smeiwurk fersierde bopperút.

‘Wolkom, ik ferwachte dy.’

Ik rûn achter de slofkjende âlde man oan dy't my troch de lange gong nei syn wurkkeamer brocht. Hy wiisde my in stoel. Sels gyng er achter syn skriuwtafel sitten en seach my oan. Doe lei er de fingertopkes tsjinelkoar oan en brocht de hannen nei syn mûle. ‘Do hast in grut probleem. Ik ha dokter syn brief lêzen. Dêryn beslút er mei de wurden: wy moatte in útwei fine of in wei dy't wy trijerisom gean sille. Dat is net sa ienfâldich.’ Ik skodholle.

Hy tikke de fingerseinen tsjininoar oan en seach oer my hinne.

‘Hasto dyn probleem oan God foarlein?’

[p. 115]

Ik soe krekt antwurdzje, doe't er opnij begûn te praten. Hy seach noch altyd oer my hinne en it wie as spruts er syn gedachten út: ‘Jimme heit hat yn 't foarskip stien; jierren letter jimme mem. Fijne minsken, de gemeente hat se mei soarch fuortbrocht. It âlderhûs waard al rillegau ôfbrutsen en do wennest no earne yn in nijbouwyk. Jim Jan wennet al jierrenlang yn 't bûtenlân, n't wier?’ Hy seach my wer oan.

Ik knikte.

‘Is dit gjin spoekerij fan dysels?’

Ik hearde him smûgen.

‘Hoe âld bist no, jonge?’

‘Sânentritich, dûmny.’

‘Och ja, jim Jan is wol tsien jier âlder, hen.’ Ik knikte.

‘Soest dy dochs net in frou sykje? Miskien... as der in pear bern binne... prakkesearrest nergens mear oer.’

Stadich skode ik de stoel achterút en gyng stean.

‘Ik begryp dat jo jo net ynlibje kinne yn myn situaasje. Ik nim it jo net kwea ôf.’

Hy brocht my nei de bûtendoar en doe't ik it foarportaal opstapte, krige hy my by 't skouder.

‘Tegearre kinne wy om in útwei freegje.’

‘Hertlik betanke, dûmny, dat jo tiid foar my hienen.’

Ik draaide my om en eefkes letter hearde ik de doar fan de âlde pastorij tichtslaan.

Ik ferburch my yn it tsjuster en gyng wer op hûs oan.

Wat koe dy âlde man my oan hope jaan? Syn ûnbegryp wie dúdlik. Ut syn mûle kamen de wurden dy't ik eins al ferwachte hie. En dochs, ik steapele de teloarstelling op de grutte heap.

It dimme spotlight-ljocht struts by de grenen balke lâns. Ik seach hoe't se út it hout stapte en op my takaam.

‘Do hiest it by de goede ein. Amanda is korrekt.’

Se begûn te neontsjen en beweegde sierlik op de meldij. Se klapte yn de hannen en lake bliid. Har antlit glom as mahoanjehout en it like oft der goud op har fel blonk.

‘De spesjalist bliuwt no noch oer. Do meist it wol witte: ik fyn it in drege beslissing. Mar, myn ferantwurdlikheid telt swier mei. Yn gearwurking mei him moatst dyn beslissing nimme. Nee, do silst sels, begryp my goed, do allinne moatst dyn hantekening sette. Der sil gjin werom wêze, hearsto goed, dân is der gjin wei werom. Uteraard bisto ferantwurdlik foar dysels.’

‘Hokker spesjalist?’

‘Ik sil it ôfsprakeburo skilje en in brief skriuwe. De namme fan de spesjalist stiet op de slúf. Nei seizen kinst it brief ôfhelje.’

Doe't ik jûns de sliepkeamersdoar sleat,

[p. 116]

hie 'k it gefoel dat ik net allinne wie. Ik besocht de hazzen wer byelkoar te krijen. Dat slagge aardich en se wienen roppich. Myn eagen hienen har noch net iens fûn; se stie al foar it bêd.

‘Ik bin grutsk op dy, ik sil foar dy sjonge.’

De tsjillen fan de trein tikken de stêd rap neier. Ik hie gjin tiid om te betinken wat de segelring fan de man foar my oer betsjutte koe. De frou njonken him prate gestikulearjend en hold syn oandacht. De man knikte inkeld. Hy hie de hannen yn de skerte en draaide de segelring tusken tûme en wiisfinger hinne en wer.

It ein fan it stasjon nei it sikehûs die ik rinnende. Doe't ik my foar it loket oanmeld hie, duorre it net lang en myn namme waard ôfroppen. Ik folge de suster nei de sprekkeamer.

Ik fielde my net op myn gemak. It wie as wienen de spieren oanlutsen en moast ik my dêrtroch rûngear bewege. Se wiisde my in stoel. Wy seagen elkoar oan, seinen neat en wachten.

Yn de sprekkeamer stie in skriuwtafel, oan wjerskanten in stoel. Op de tafel lei myn ponskaartsje op 'e brief fan 'e húsdokter. In tichte kast en in grutte, wite boekekast stienen tsjin it lewant. In grienlearen bêd wie bedutsen mei in stripe papier. De út- en oanklaairomte bestie út in stange, klamme tusken muorren, dêr mei brune houtene ringen in gerdyntsje oer iepen en ticht skood wurde koe.

Swierich gyng de doar iepen. In lange, slanke man kaam op my ta. Wy fûstken. Hy prate eefkes mei de suster dy't in momintsje letter de keamer útgie. Doe kaam er foar my oer te sitten en seach my freonlik oan. ‘Ik wit datst in striid levere hast om hjir te kommen. Ik wit dat it dreech is om dyn ferhaal te dwaan en dochs wol ik it hearre. Toe, ûntspan dy in bytsje.’

‘Sûnt myn probleem in namme krige, fjochtsje ik, en net allinne mei mysels. As men jierrenlang troch de bûtenwrâld negearre wurdt, krûpt men wei. Al hoe frjemd it ek wêze mei, mar it hawwen fan in flechtwei hâldt jin yn it libben. Al dat ûnbegryp, sels fan jins eigen mem, is sa grut. Fijânskip ferbynt de bûtenwrâld en dy reagearret as ien. Dyn stripe tusken libben en dea is sa tin. Wat ha 'k ús mem faak ferwiten dat se my op de wrâld setten hat.’

Hy skodholle.

‘Dat hear ik sa faak.’

Ik seach yn in iepen antlit mei helder blauwe eagen.

‘Do bist der klear foar?’ frege er.

Ik knikte.

‘No, dan sille do en ik fan no ôf oan elkoar ferbûn wêze, oant op dizze stoel in frou sit.’

[p. 117]

Jûns fierde ik myn oerwinning. Ut de kast helle ik in folsleine frouljusgarderobe. Ut in laad krige ik in swarte b.h. Ik folle twa plastikpûdsjes mei wetter en pleatste dy yn de cups. In swarte jarretelle mei in kantsje heakke ik om de mil.

Swart glânzgjende nylonhoazzen luts ik om de skonken. De strakke rok en de effene trui wienen ek swart.

Doe brocht ik de basis make-up op, die streken om 'e eagen en sette de lippen oan. Grutte, swiere earhingers klipte ik oan de lellen en ik perfeksjonearre it gehiel mei in prúk fan prachtich kastanjebrune krullen. In goudkleurich ketting fleure it swart feestlik op. De earmbannen rinkelen om de pols. De ringen skode ik om de fingers. As lêste lakte ik de neilen, fjoerread.

Op de krêft fan de alkohol waande ik my yn in winkende wrâld.

‘No'st goed troch de ûndersyksproseduere kommen bist, kinne wy begjinne mei in hormoanekuer. Tink derom, do silst mislik wurde en bytiden ek net motivearre bliuwe om dy pillen troch te slokken. Sjoch ris nei dyn earmen.’

Ik strûpte in mouwe op en streake oer it hierrige fel.

‘En dyn burd? Krekt, al dat hier moat fuort. Dy pillen soargje foar it glêde frouljusfel.’

De dei, doe't er sei dat it tiid wie om my yn frouljusklean yn it deistich libben te bejaan, ferjit ik net mear. Wol hie 'k myn baas fan it ien en oar ferteld. Dat wie eins nei oanlieding fan myn siikwêzen yn de begjintiid fan de hormoanekuer. Soms kin men net oars as oer jinsels fertelle.

Hy seach der net sa raar fan op, sei er. Hy hie 't eins wol tocht. Hy woe him humaan opstelle en net lestich dwaan. Hy moast him der wol op tariede dat der earstdeis in frou op dy stoel sitte soe.

Ik fûn dat fideel fan him. Mar no't it safier wie, waard ik bang.

Ik skille de spesjalist. Yn in lang petear bemoedige er my wer.

Dy nacht begûn de dream en alle nachten dêrnei hie 'k deselde dream. Yn de fierte lei in âlde stêd. Oan wjerskanten fan in stielblauwe rivier wie de stêd opboud. Hegerop riisden kleurleaze gebouwen op mei grien útsleine toerspitsen. It liken plompe bastions, skeletten, dy't heech foar de sinne stienen. It sinneljocht koe allinne troch de gatten de stêd berikke.

In boatsje dreau op de stream mei. It hout glom as it fel fan in neger.

Ik stie oan de igge fan de rivier en stoarre nei de dieren dy't har tsjin de rotsblokken opdroegen en de poeiergrize kleur fan de stiennen krigen.

Beammen stienen nei oan de igge en rûnen

[p. 118]

by in hichte omheech.

De kroanen rikten oan de himel ta. Tusken de slanke stammen kronkele in pearseftige blommematte, dêr't harten op rûnen. Se wienen spierwyt en droegen swiere, swarte hoarnen. Waarm sûze de wyn oer it wetter. Ynienen gyngen de koppen fan de frettende bisten omheech en draaiden nei it tsjuster fan de bosk.

Doe flechten se en lâns de ûndjippe wetterkant wienen se samar fuort. It opspattende wetter wie in teken foar de fûgels dy't kritend op de wjukken gyngen.

It droege hout bruts ûnder de hoeven fan in grut, giel beklaaid hynder, dy't as ruter in harnas droech. It bist hold stil foar it wetter en de ruter treau it fizier heal omheech. In reade plom dy't as in kroan op it izer stie, like in ferdwaalde bûnte tropyske fûgel. Achter it hynder rûn in man yn in wyt kostúm dy't in jonge frou foar him út treau. Foar it wetter liet er har los. De frou wie klaaid yn in oranjekleurige wide jurk mei in leech dekolletee. Op de donkere krullen droech se in puntige fersiering. Se sakke op de knibbels en drukte har slanke hannen tsjininoar. Se hie de eagen ticht en it grien op har eachslidden skitterde goudene stjerkes.

De ruter rôp de man by him en joech him ynstruksjes. Rimpen rûn dy op de frou ta en skuorde har omheech. Yn ien beweging ropte hy it boppestik fan har jurk. Har boarsten wienen bleat en se die gjin war om út skamte har earmen der krúslings foar te lizzen. Nee, it wie oars: se seach de man yn it suver wyt kostúm lyk yn de eagen. En it wie as sweefde se boppe har eigen omskot om as taskôger de ein ôf te wachtsjen.

Ferheftich beweegde it harnas him en der kamen aaklike klanken ûnder it fizier wei. De man rame it stiel fan it swurd bleat en mei in glim om de mûle kaam er stadich op har ta.

Op dat momint makke in wite reebok him los út de keppel en draafde yn it ûndjippe wetter op de eksekúsje-seremoanje ta. De swarte hoarnen, fertakke as in ikebeam, glommen op in spegeljende wjerkeatsing fan it wetter. As in wjerljochtflits wrong de bok him tusken de man en de feroardielde frou. De skerpe hoarnen krongen yn it manneliif. De wite stoffe kleure read. It omskot kaam los fan de fêste grûn en rûgele nei it wetter fan de rivier. It dreau stadich mei sprate earmen op de stream mei.

It lûd fan izer op izer ferdwûn yn it tsjuster fan de bosk.

De frou wie hastich omheech gien, krige de hoarnen fan de bok fêst en sprong op de rêch. Proastich hold se him fêst en yn in krânse fan spatwetter losten se op. De waarme wyn sûze tusken it bleddetek. Ien foar ien kamen de fûgels werom.

[p. 119]

It sinneljocht tsjoende de kleuren fan de reinbôge yn it spatwetter fan de dûs. Ik streake it waskhantsje oer de earmen en konstatearre al minder hier. Ik wie optein. Mei in sachte handoek roste ik de lea droech. De dei koe net stikken, tocht ik, want ik seach boarsten! Ik draaide foar de spegel hinne en wer, sa grutsk as in pau. Mar de handoekplúskes dy't achterbleaunen yn myn burd wienen teloarstellend. Foar't ik de make-up opbrocht, skearde ik my yngeand.

Sneins koe 'k my ûntspanne; de snein waard in leardei. Om my op in oare wize te bewegen, koste in soad ynspanning. En alles wat ik ferleare soe, soe in oerwinning wêze!

Stoarjende minskeëagen hie 'k stien, opmerkingen net heard, oer útstutsen fuotten hinnestapt, triennen ôffloeie litten troch de noas, fochten tsjin de dea-gedachte en alle net útsprutsen wurden dy't my troch oare eagen sein waarden, opsteapele yn 'e mage oant dy oerrûn. De massa gyng foar my, njonken my, achter my en hja wist neat fan in minsklike striid. Se akseptearren gjin metamorfoaze. Ik doarst gjin libbensstiennen op elkoar te steapeljen.

De ferdôving fan it fel fan hals en kaken brocht in soarte fan ûnferskillichheid yn my. Ien foar ien waard it burdhier út it hiersekje tild en de hierwoartel ferneatige mei in elektrysk skokje. Wiken letter hie 'k in geef frouljusantlit. Jûns bepopke ik it fel mei de djoerste krêm. De boarsten groeiden en ik miende dat de stim ek in oare klank hie, heger, frouliker. Ik krige argewaasje fan it manlik lid.

‘Foar my sit in frou dêr 't in ûneffenheidsje by weihelle wurde moat. No't dyn eigen hier moai op lingte is en it dragen fan frouljusklean gewoan wurden is, sjoch ik hjir al in frou sitten. Ik wol de operaasje ynplanne. Ik folje no it opnameformulierke yn.’

Nettsjinsteande dat dat op myn hoarizon lei, nettsjinsteande dat ik al dy tiid útsjoen hie nei dit momint, fielde ik gjin bliidskip. Oant safier hie 'k it oprêden mar hoe seach myn takomst der út? Nee, ik wie net bliid, ik wie senuweftich, mislik.

De spesjalist seach my oan: ‘Do bist ree?’ Ik knikte. Doe boarste de koark út de trienbuizen en ik liet yn ien kear alle opgarre ellinde fuortspiele.

Hy sei neat. Lange in tissue oer en siet stil op de stoel foar my oer.

In skoftke letter skode hy it opnameformulier nei my ta en lei de ballpoint dernjonken.

Ik tekene.

Hy skode de stoel achterút en lei my in hân op it skouder.

‘Bewûndering,’ sei er en ferliet de sprekkeamer.

Eefkes letter brocht in ferpleechster in kop-

[p. 120]

ke tee.

Doe't ik it roer wer oernimme moast, dronk ik my moed yn. Fûgels namen my mei op reis nei it libben fan doe. It wûnderlike wie, dat ik allinne de moaie mominten seach. Ik hold in goed gefoel oer en dat oanfurdige ik as in teken foar de takomst.

Op de grenen balke sochten myn eagen de frou. Se glimke my ta.

‘Komst by my?’ frege ik.

Se sei: ‘Do hast my net mear nedich.’

Doe luts se har werom yn it hout en stoarre foar har út.

In perioade fan pine ferbûn mei plastik slangen dy't oan de bêdstange fêstbûn wienen, moast in tiid wêze dêr't famylje en freonen ferromming yn bringe koenen. Mar ik, dy't keazen hie foar dy wei, moast him ek allinne gean. In blomke fan it wurkplak, in kaartsje fan de kollega's wie 't iennichste. En, ik hie net in grenen balke mei hazzen en in frou. De spesjalist kaam gauris op jûn en wy praten oer de takomst. Hy die my de suggestje om te ferhúzjen en earne oars in folslein nij libben op te bouwen. Ik seach dat net sa en woe stride en myn plak behâlde, myn rjochtmjittich plak, krigen troch it berterjocht.

It doarp hie my mist en se woenen graach witte wat der wier, wier bard wie. Mei opteine eagen seagen se my nei safolle wiken werom. Wreed wienen de fragen; bretaal flitsten har eagen oer myn lea. Mar ik bleau oars, frjemd. Ik rûn út de keppel en moast dêr bliuwe.

‘Wacht U. Hier woont een man die zich als vrouw verkleedt. Wacht U.’

Mei grutte, wite krytletters wie it boadskip delkrast op de stoepetegels foar myn hûs. Nachts reinde it en ik koe sûnder lêzen nei kantoar.

As ik bûten wie, fielde ik fijannige eagen dy't gatten yn myn rêch brânden. Ik hearde stilte en lústerjen yn de rige foar de kassa yn de supermerk. Noch myn dream noch de frou yn it hout holpen my fierder. En dûmny hie my frege om in frou te sykjen. Ik hie syn rie net opfolge. Ik woe ommers net oars! Nee, je kinne allinne fierder mei profesjonele neisoarch dy't minsken as ik krigen nei't se fan d' iene yn d' oare hel telâne kommen wienen.

Dêr waard ik striidber. Klear makke foar in wrâld fol egoïsme en ûnbegryp. Der kaam in tiid dat ik de striid opsocht en my toande oan de doarpsbefolking. Myn hege hakjes klikten oer de stoepetegels, in fleurige rok waaide my om de skonken. Ik hold de holle omheech, gyng sûnder sinnebril de buorren troch. Untwapene moete ik each nei each.

[p. 121]

Doe't de lêste nacht yn myn hûs oanbruts, brocht dat in ferskaat oan wûndere gedachten. Dit hûs hie my tsjinne as in twadde hûd, in boarch, dêr't gjin plak yn wie foar in ûnrjochtfeardige bûtenwrâld. En alles wat ik leave, hie hjir in plakje hân.

No stie al dat guod klear foar in ferhúswein; de doazen opsteapele yn de gong. Myn koffer stie foar 't gripen, ynpakt mei it meast driuwende ferlet.

Ik naam ôfskie fan de ein fan in minskelibben en fierde it begjin fan in minskelibben mei de ferearing fan de frou yn it hout.

Om har hinne hie 'k mei in passer in grutte rûnte lutsen en mei in guts in kreaze ynkeep makke. Sekuer ferve ik dy ynkeep wyt en hie op dy wize de frou yn in listke set.

Sa naam ik ôfskie fan har en ik fûn it spitich dat ik it portretsje net meinimme koe.