Trotwaer. Jaargang 27

[p. 68]

Albertina Soepboer

It Ritueel fan de Fisk

Klean glydzje hoeden fan lichems
dy't noch net witte. Se swimme yn inoar
om, meitsje de ferplichte bewegings.
Wite fisken ûnderweis nei harren genot.
Sa iensum wurdt sied stoart.

Ritueel foar in lêste kear. It lichem
liicht net. Yn 'e palmen fan 'e hannen
stiet de eangst. Tusken de eagen tekenet it
swart ferlies. Hoe maklik is it om treast
te keapjen, om wurden te sykjen
dy't efkes, efkes bliuwe.

At dei harsels read yn 'e himel set,
driuwe der wite eagen op it plafond. Net
mear hjir te wêzen, mar yn dêr en doe.
Te ferdrinken yn de mar oan 'e oare kant.

Mar de fisk fernearet net
de fisk ferbaarnt.

[p. 69]

TuskenTiid

Wat spilet yn tiid dy't der net
is en sa dan wei wurdt yn 'e dei.

Sa't de frou efkes bûcht, de man
har rêch heint, mar har omdraait.

Sa't de wolk griis is, de see ek
grizer wurdt, mar dan blau komt.

Sa't alles fergetten rekket, faak,
meastentiids, soms, nea en altiten.

Wat spilet yn tiid dy't der net
is en sa dan wei wurdt yn 'e dei.

[p. 70]