Trotwaer. Jaargang 27

[p. 53]

Harmen Wind

Earst mar ris libje

(foar Jacobus Quiryn Smink)

It libben hat de dichter selskip jûn,
mar hat men frede, hat men rêst
yn dy drift? Jonger komt griffêst
fan sjonger, mar hat men it fûn?

De lêzers fan de smelle rigels ha
it oardiel krigen út dy hichte wei,
de leagen fûn yn wat har mei
nimt: útstel, wille, doarren ta.

It is net sa't it is, mei 't libben om
te gean bin' dichters net geskikt.
It deistige foarbygean flikt
it kear op kear, men wol werom.

Men lekket blom en beamte, wit
wol better, smoart yn brûs en skom.

[p. 54]

Ferbûn

Dit is gjin waaien mear,
de loft skriemt oer ús ierde.
It rûzet net, it bâltet yn it hear.
Ik hear de rein, de heilstiennen, de snie de
finsters bestoarmjen, en myn eigen hûd docht sear.

Lit my mar skûlje efter glés en oergerdinen,
de lijte sykje by de waarme hurd,
lit my mar yn myn reade dream ferdwine
mei dy deun neist my: it fleiswurden wurd,
lit my dy taaste, priuwe, sobje, sline,
útraze tsjin de wyn, wês mei my grut.

[p. 55]

Wintergesicht

Is dit eartiids? Yn in steil skrift de wei op
it wetter. Fan ûnderen de ljochtsjende
djipte, fan foaren de fonkjende fierte,
fan boppen de lôgjende loft.

Ja dit is eartiids: in wite jonge mei in
knoffelige mûle en kroandeade hannen,
fêstbûn op Fryske houtsjes, keppels
guozzen jeuzeljend oer him hinne.