Trotwaer. Jaargang 27

[p. 21]

Goaitsen van der Vliet

Pake fertelt

Och myn leave jonge,
ja, dy soele sneinen
by ús op 't doarp!

Moarns in tsjerkfol folk:
dêr de fammen, dêr de feinten,
hannen gear en blanke sabel ree.
It wie in lust hoe't it oargel spile.

Middeis yn droege sleatten en strewelleguod
klonk it muzyk fan ritsen en knopen
op de sacht hymjende wyn.

Dat wie it gelok:
tsjin iterstiid op hûs oan
mei de broek fol rûchte en in
kontfol nevebiten.

[p. 22]

Mar dû dan, yn 'e frede

Woest ha dû koest it tsjuster fiele,
twa beferzen egen, en dat wie dat.
Gjin wurd mear oer it wetter dat ús
heultyd fierder spielde, de see.

Dyn hannen tearden foar my iepen
mar dyn fingers stutsen dea,
en as it nacht wie fieldest
oaljefjilden streamen, katte-egen,
en heultyd fierder, de see.

Ik wachte, hoe't dyn hûd ferblikke
mei it moarnsrea, oant dyn netflues
bruts en dyn lêste sike my net ontkôm.

Hoeden spoon de sinne
nije triedden, de dei.

[p. 23]

Kammeraat

Noait soe der, tocht ik, dat der gjin ein
oan de oeren dy't wy sa brekber tegearre,
doe't ús tekens noch gjin needsein,
sjochst.

Noait sil der, tink ik, as doe't
de parren, it stikeltried en wy
(hymjend in mûlfol)
en hoe bang wy wienen
(wat wienen wy)
om fierder.

Noait tochten wy de dea,
of de grinzen fan ús lea.

Mar de minsken flústeren,
knikten, begriepen, en ik
foon dy werom yn 'e krante
dêr't foar it earst
dyn namme.

Sa, sjochst.