|
| |
| |
| |
Ingeborg Bachmann / Eeltsje Hettinga
Ofreis
Oer it lân klimt reek omheech.
Hâldt de lytse fiskershúskes yn 't each,
eardatste tsien myl de dyk delgien bist.
It donkere wetter, mei tûzen eagen,
slacht him de teisters fan wyt skûm op,
om dy op te nimmen, grut en lang,
en in wiffe oerhaal makket,
dêrnei sille de manlju knibbelje
mar by nacht wurdt der sliept,
en har hannen sille weak wêze,
sacht as it brea fan 'e dream,
| |
| |
De earste weach fan 'e nacht slacht tsjin de kant,
de twadde komt dy al benei.
Mar ast skerp de oare kant beëagest,
kinste de beam noch sjen,
dy't grutsk de earm heechhâldt -
- ien hat de wyn him al ôfspjalte
- en do tinkst: hoe lang noch
sil it kromme hout de stoarmen treast wêze?
Fan it lân is neat mear te sjen.
Do hiest dy mei ien hân yn de sânbank fêstpakke
of mei in tûfe hier oan de klippen hechtsje moatten.
Yn de skulpen blazend, skowe de mûnsters fan 'e see
op de rêgen fan 'e weagen, se ride en slaan
mei blanke sabels de dagen oan barrels, in read spoar
bliuwt yn 't wetter, dêr leit de sliep dy del,
en do rekkest fan dysels.
Der is wat mei de touwen oan 'e hân,
men ropt dy, en do bist bliid,
dat men dy nedich hat. It bêste
is it wurk op 'e skippen,
| |
| |
it toubeknoopjen, it wettereazjen,
it tichtsjen fan segen en it noedzjen fan 'e fracht.
It bêste is, wurch te wêzen en jûns
del te ploffen. It bêste is, der moarns
yn it lemieren, by te wêzen,
tsjin de net te ferwrikken himel te stean,
de net begeanbere wetters gjin acht te slaan
en it skip oer de weagen te tillen,
de kant fan de altyd weromkearende sinne út.
| |
| |
| |
De útstelde tiid
de net fan skuld frijskattende tiid
wurdt sichtber oan 'e hoarizon.
Ringen moatst dy de skuon fêstknoopje
en de hûnen weromjeie nei de himpleatsen.
Want de yngewanten fan 'e fisken
binne ferklomme yn 'e wyn.
Suterich brânt it ljocht fan 'e lupinen.
It each spoart troch de mist:
De net fan skuld frijskattende tiid
wurdt sichtber oan 'e hoarizon.
Jinsen fersinkt dy dyn leafste yn 't sân,
it stoot har boppe it waaiend hier út,
it hjit har om te swijen,
Knoopje dy de skuon fêst.
Smyt de fisken yn 'e see.
| |
| |
| |
In mûlfol nacht
de snaren fan it libben de dea
en by de skientme fan 'e ierde
en dyn eagen, dy't de himel bestjoere,
wit ik my in mûlfol nacht.
Ferjit net, datsto ek, ynienen,
dy iene moarntiid, doe't dyn leger
noch wiet wie fan dauwe en anjelier
de tsjustere stream seachst,
spand op in weach fan bloed,
krij ik dyn sjongsum hert beet.
In oar stal namen dyn lokken oan
yn it skimerhier fan de nacht,
swarte flokken fan tsjusternis
| |
| |
op dizz' kant fan de dea it libben,
dyn foar altyd beskoattele each.
| |
| |
| |
Hjerstmanoeuvre
Ik sis net: dat wie juster. De bûsen fol
simmerjild dat neat wurdich wie, lizze wy wer
op it kaf fan 'e hún, yn de hjerstmanoeuvre fan 'e tiid.
En de flechtwei nei it Suden komt ús net,
lyk de fûgels, gelegen. By 't jûntiid lûke
fiskkotters en gondels foarby, en somtiids
rekket my in splinter dreamdronken marmer,
dêr't ik kwetsber bin, troch skientme, yn 't each.
Yn de kranten lês ik in soad oer de kjeld
en wat der achterwei komt, oer dwazen en deaden,
oer ballingen, moardners en myriaden
oer iisskossen, mar in krom, dat my oanstiet.
Wêrom ek? Foar de bidler, dy't middeis komt,
klap ik de doar ticht, want it is frede
en men kin jin it oansjen besparje, mar net
it tryste ferstjerren fan de blêden yn 'e rein.
Lit ús op reis gean! Lit ús ûnder sypressen
of ek ûnder palmen of yn 'e sinesapelhôven
tsjin ferlege prizen in ûndergean fan 'e sinne sjen,
dat har gelikense net hat! Lit ús de
net beantwurde brieven oan it juster ferjitte!
| |
| |
De tiid docht wûnders. Komt hja ús lykwols net út,
mei it oanklopjen fan 'e skuld: wy binne net thús.
Yn de kelder fan 't hert, sliepeleas, fyn ik mysels wer
op it kaf fan 'e hún, yn de hjerstmanoeuvre fan 'e tiid.
| |
| |
| |
Hout en spuonnen
Oer de brimzen wol ik it net ha,
want hja binn' maklik te werkennen.
Ek de noch geande revolúsjes
De dea as gefolch fan lawaai
Lykwols foar de flinterknippers en de froulju,
nim dy yn acht, foar de sneinsjeiers,
de kosmetikalju, de twivelriedigen, de goewilligen,
de fan gjin ferachting rekke lju.
Ut 'e bosken tôgen wy riishout en stammen,
en lange tiid gyng ús de sinne net op.
Bedwelme fan it papier oan 'e rinnende bân,
kin ik de tûken net wer werom,
noch it moas, opbrûzjend yn dûnkere tinten,
noch it wurd, yn de basten fike,
Papierfergriemerij, spandoeken,
swarte plakkaten... by nacht en by dei
trillet, ûnder dizze en oare stjerren,
de masine fan it leauwen. Mar yn 't hout,
| |
| |
salang't it noch grien is, en mei de galle,
salang't dy noch bitter is, bin ik
fan doel te skriuwen, wat yn 't oanbegjin wie!
Pas op, dat jimm' wekker bliuwe!
Yn it spoar fan 'e fuortspattende spuonnen
folget it brimzefolk, en by de boarne
dy't ús ienris swak makke,
|
|
Auteursrechtelijk beschermd