Trotwaer. Jaargang 25

[p. 144]

Ellin A. Nickelsen

Suutjis

Suutjis fool a döören tacht
wuks a müüren am üs huug
bedobet üs a uaren
stoof slood uugen
ei tu sen
hed tu iidjen
tost ei hongre
wenet üs so stal tu hualn
dat wi juu ei hiar skul
hü a kai ham amdreid
hü en freem hun bütjen
suutjis kaier dreid an dan
faanslükt hiamelk telket
stal hääl wi an harket
troch a woger bluat
moost fernem üüs dof gelüt
hü at leewent würtelk wiar
an so seed wi bialn bekrompen
tesk a müüren, onert taag
hiard a rin
wost ei, wat wiat wiar
siig a san troch glees bluat
hed nian wurd för rüm an tidj

[p. 145]

Ellin A. Nickelsen: Jarich Hoekstra
Súntsjes

Súntsjes foelen de doarren ta
woeksen de muorren om ús heech
bedieken ús de earen
túch sleat eagen
net te sjen
hiene te iten
hoegden net te hongerjen
wenden ús sa stil te hâlden
dat wy beleaven net hearre soene
hoe't de kaai omdraaide
hoe't in frjemde hân bûtendoar
súntsjes kaaien draaide en doe
weiglûpte temûk teante
stil holden wy ús en harken
inkeld troch de muorren
moasten fernimme as dof gespús
hoe't it libben wierwier wie
en sa sieten wy tegearre benypt
tusken de muorren, ûnder it dak
hearden de rein
wisten net, wat wiet wie
seagen de sinne inkeld troch glês
hiene gjin wurd foar romte en tiid

[p. 146]

 

käänd ei somer, harewst, wos

 

wonter lep üs bilj förbi

 

oner üsens wönger

 

wi hiard stemen

 

siig at lidj ei

 

hääl enöler

 

fääld dach nant

 

an wi kratset säälten noch

 

mä swaak fangern auer müüren

 

so üüs müsen uun ual hüsing

 

naachtem uun a loftschicht rüüse.

[p. 147]

 

koene gjin simmer, hjerst, maitiid

 

winter rûnen ús byld foarby

 

foar ús ruten del

 

wy hearden stimmen

 

seagen de lju net

 

holden inoar fêst

 

fielden lykwols neat

 

en wy klauden mar selden mear

 

mei swakke fingers oer de muorren

 

lykas mûzen yn âlde huzen

 

nachts yn 'e luchtkoker risselje.

[p. 148]

Ellin A. Nickelsen
Braaning

Üüb smeel strun stun ik
tu rochter hun weeder
an wiil lun lachts
so saat ik min fet
saacht üüb a sun
wan a san, wan a muun
deel am a waast sweem.

Dan do komt at weeder, en waag üüs en törn
tu a hemel hat raaget
ütj jip jonkem tjocht hat an flocht üüb mi tu
wiar för mi bluat sia as
an hias uun a rag
so stört det witj, det arig waag, fiarens saamelt
nü apbonket üüs en berig
tu't kant üüb mi
an reenen täält ei, ferjiiws tu flüchten
an feest ferwoksen
üüs mä wortler
stun min fet üüb wiat struns kant.

[p. 149]

Ellin A. Nickelsen / Jarich Hoekstra
Brâning

Op smel strân stean ik
rjuchts it wetter
en wyldlân lofts
dan set ik de fuotten
sêft op it sân
wylst de sinne, wylst de moanne
dat út nei it westen driuwe.

Want dan komt it wetter, in weach as in toer
fljucht op oan 'e himel ta
út tsjustere djipte tsjucht er en fljucht op my ta
wylst foar my allinnich see is
en heide yn 'e rêch
dan stoart dy wite, dy woaste weach, fierte gearbrocht
no oploege as in berch
nei de kant op my
en draven jout neat, gjin doel te flechtsjen
en fêst ferwoeksen
as mei woartels
stean myn fuotten op 'e wiete wetterskant

[p. 150]

 

So kap wäl a waagen

 

jo wäl mi freed

 

tu't jonk lun riiw

 

an a knooken mi breeg

 

mi laben tu en wiaten duas driiw

 

do spring ik iin

 

dük jip an glidj

 

troch at gleesen müür

 

leet huug mi stjür

 

an düüsig am en am smitj

 

bi't ik do

 

mä en salwerwitj kruun

 

faan a waagen draanjen

 

üüb a strun en baad finj.

[p. 151]

 

Omteare wolle de weagen

 

hja wolle my opfrette

 

nei it tsjustere lân ta skuorre

 

en my de bonken brekke

 

my libben yn in wiete dea driuwe

 

dan spring ik deryn

 

dûk djip en glydzje

 

troch in glêzen muorre

 

lit omheech my stjoere

 

en dwyl om en om smite

 

oant ik dan

 

mei in sulverwite kroan

 

fan 'e weagen droegen

 

op it strân in bêd fyn.