Trotwaer. Jaargang 25

[p. 54]

Jan Dotinga
Oant it wêzen brekt

Dit wachtsjen is alles:
Sjochst oant it sear docht,
harkest djipper as de stilte.
Wurdste dôf fan alle fielen,
priuwst it libben oant net
mear fernearen.

Hast dyn ein neamd:
Dyn wurden binne ronfels,
dyn hûd ferdroege taal.
Ik sjong it kleiliet
fan de ûntblêde tún.
Nocturnes gûle om dyn ferfal.

Efkes speeglest mei fersinnen:
Wûnders binn' de wrâld net út...
Mar as de stream stagnearret
en it sop gjin piid mear hat?
Lidden wurde ûneigen foarmen.
Wat de ierde stal joech wol
werom, it foarmleaze yn.

[p. 55]

 

Wurden dêr't om frege is,

 

nimme ta yn werklikheid.

 

Sinnen sykje en libje

 

oant it wêzen brekt yn sliepen,

 

dreamen, dea.

 

 

 

Lit der Ljocht wêze o Ivige,

 

lit wurden los foar nij begjin.