Trotwaer. Jaargang 25

[p. 16]

Harmen Wind

Se sizze

Se sizze, leafste, dat dit libben
net duorje kin, dat wy in hoart
ús gongen geane, doarmjend
sûnder sin, leafste se sizze dat
wy as dit gers fertoarje, wat
wy binne is ferrin.

Meand, swile, oppere, ferfearn.
Hurd? Nee, se sizze hoechst net
bang te wêzen, der is neat dat
bûten ús noch eat betsjut. Gers
leafste, gers om yn te lizzen,
gers om ûnder te fergean.

Se sizze dat út goederbêst, se sizze
dat mar om te treasten, leafste.
Se leauwe net yn dreamen,
se swije fan bestean.

[p. 17]

Eben Haëzer

I

Dat hege gûnzjen ûnder de
plasse: yn dizze moarn brekt
wer in mylde stjerdei oan.

Te tidigjen op it ûnûntwynbere,
it wikselliet fan 'e klysters, genedige
dauwe, dat ûnthjittende, jammerdearlike.

De ynkear fan in klinkert ta de ierde.

[p. 18]

II

Gjin amerij giet ea foarby.
Fernuvere it mûskopjen fan
twa hynders te opstrewearjen.

Mei in streekt ketoenen boesgroen
oan, te gast by it ferfal, stadich te
fertichtsjen ta in swerfstien ûnder grien.

Yn it lytste lûd ferliest him de tiid.