Trotwaer. Jaargang 24

[p. 121]

Ingwer Esmarch / Klaas Bruinsma
As de wyn waait

Witsto wêr't de wyn waait,
as wiken lang syn gûlen skriemt
yn 't tsjuster mei syn sang?

Mei de wyn haw ik songen;
myn langst nei dy bleau op it Waad by d' earste strielen
dy't moarnsier stil krûpe oer de kimen;
by wa't my as in kobbe fierde troch de dize;
en yn 'e snie dy't moarnsier noch gjin spoaren hie fan kloften roeken.
Op polderdiken tusken 't weidzjend fee
liet ik myn langst benefter,
en op 'e iivge moanne,
dy't heech stiet oer de wolkens
as in ljochttoer;
en yn 'e floed
dy't tsjin de diken slacht,
mar buten bliuwt.
Ik ha myn langst nei dy benefter litten,
want dy moat my net finzen nimme
en my net fêsthâlde
yn 'e hûs by d' âlde lju,
dêr't skieppewol en sûpenbrij
steefêst op tafel stean.

[p. 122]

 

Dü bast lung ferswünen

 

än da wääge gloie üt inönj e eewihäid

 

än iirhunerte fergunge as deege.

 

 

 

Wiist dü wan e win wait?

 

Hiirst dü wat'r schungt?

[p. 123]

 

Do bist al lang ferdwûn,

 

en wiken glide wei yn d' ivichheid,

 

dêr't ieuwen as dagen fergean.

 

 

 

Witsto wannear de wyn waait?

 

En hearsto wat er sjongt?