Trotwaer. Jaargang 24

[p. 2]

[Nummer 1]

Yolande de Kok
Lucio

Ik ha in soad hân oan Lucio. Hy joech my in fluit, krekt sa'nien as slangebeswarders hawwe en hy naam my mei nei it strân ta om nei it slangefjochtsjen te sjen.

‘As it dy net slagget om de slang fuort te lokjen en hy pakt dy, kinst altyd noch besykje om dy te befrijen,’ sei er. ‘It giet yn it foarste plak om technyk en net om krêft.’

Wêrom't de slangefjochters dan sokke sterke manlju wêze moasten, begriep ik net.

‘Dat is om de slang omheech te hâlden en fier fuortsmite te kinnen,’ sei Lucio. ‘Mar allinne om los te kommen hoecht it net. Ik bin mar in lyts mantsje en ik kom ek altyd los. Hy die de reiden koer iepen en fluite de slang nei bûten ta.

De slang kaam rjochtoerein en sloech him doe trije kear om Lucio hinne. It like wol as dûnsen se tegearre. Doe draaide Lucio him de oare kant út en makke himsels frij. ‘Tempo, dêr giet it om.’

‘Ast sjen litte wolst datst wier wat fan slangen ôfwitst, dan moatst ris mei myn boa fjochtsje,’ sei in swiere man, dy't nei Lucio's akt sjoen hie.

Sa dagen de manlju op it strân inoar út. Ik hâlde der net fan dat se dat mei myn fluitlearaar dienen, mar Lucio fûstke mei de man en gie foar him stean.

De man pakte syn boa en smiet him nei Lucio ta. Lucio liet de slang om him hinne draaie en stadich waard er blau.

De man lake doe't er Lucio losmakke.

‘Moatst noait wer sizze datst ferstân fan slangen hast.’

Letter seagen wy noch nei de wedstriden mei gifslangen. Noch mear as by de wurchslangen moasten de fjochters op har iepenst wêze en de slang by de kop pakke ear't er biet, mar Lucio fûn der net safolle oan.

‘Ast goed fluitsje kinst, hoechst einliks noait te fjochtsjen,’ sei er.

Ik koe earst noch mar ien deuntsje, mar dat wie genôch om myn portyk ynkomme te kinnen. Sels as de sinne skynde en alle slangen fan myn buorlju op de treppens leinen, hoegde ik net oant nachts ta te wachtsjen. Ik fluite de slangen de stoepe op en faak kaam dan ek de buorfrou fan ûnderen nei buten ta.

‘It is moai waar en hy leit dêr sa graach. Tinksto noch net oer in slang? Dy fan Tiny hat krekt aaien lein, dat ast sa'nien ha wolst,

[p. 3]

moatst it no sizze.’

Mar ik hâlde net fan slangen. Allinne fûn ik it wol moai dat ik macht oer har hie. Ek as ik troch de stêd rûn of boadskippe, fluite ik. En altyd kamen der eigners efter de slangen oan om te sjen wêr't har bist hinne soe. Ik seach âlde wyfkes mei slangen dy't neffens har hielendal ûngefaarlik wienen. Ik seach opiumsmokers mei bûntkleure slangen dy't se de takomst sizze lieten. En ik seach húsfroulju dy't in slang hienen om har bern yn kontakt mei de natuer te bringen.

De slangen dy't ik yn 'e stêd seach, wienen meastentiids gifslangen. Faaks hienen de âlde froulju wol gelyk dat se eins sa gefaarlik net wienen. Der wienen sels guon by mei de giftosken derút.

Wurchslangen seach ik allinne op it strân en dêr doarst ik net te fluitsjen. Ek Lucio fluite dêr net mear.

‘It is gjin natuerlike situaasje dêr't dy fjochtslangen yn libje,’ sei er. ‘De eigners litte se foar in gefjocht hielendal úthongerje, sadat se fûler binne. En dan jout it neat mear watst ek befluitest.’

Spitich wie dat al. Der wienen sels slangen by dy't swommen en in gewoan strânlibben wie dan ek hielendal net mooglik mear. Ek yn 'e dunen wie it net drok en in stikmannich kearen seach ik op in heech dún in man of in frou dy't nei de see seach en flokte. It wie yn 'e dunen dat ik Berber moete. Ik hie de fluit by my en studearre nije muzyk yn. Berber rûn mei in fyts oan 'e hân en op 'e pakjedrager stie in koer. Faaks hie se der handoeken yn of konsumpsjes, tocht ik, mar it wiene jonge slangen, dy't der útkrûpten doe't se my fluitsjen hearden. Se krûpten de dunen yn en Berber skold.

‘Ik sil it goedmeitsje,’ sei ik en rûn nei har ta. ‘Set dy koer mar iepen. As ik no wer fluitsje, komme se werom.’

Dat dienen se ek. Allinne ien slang kaam net werom, mar it wie in wite slang, sei Berber en neffens har wienen de measte wite slangen dôf.

Se rûn fierder de kant fan it strân út en ik wie sa nijsgjirrich dat ik har efternei rûn. Se sette har fyts ticht by in strânoergong. Fuortendaliks kamen guon slangefjochters nei har ta om yn har koer te sjen. Guon pakten der in lytse slang út en joegen Berber jild. Doe't se weromkaam, like de koer leech te wêzen, want alhoewol't ik fluite, barde der neat.

Doe't ik Lucio fan myn moeting mei Berber fertelde, krige hy itselde plan as ik. ‘As wy dy slangehandel earst mar platlizze, dan kinne wy ús dêrnei wol mei dy slangen rêde. Jonge wurchslangen dy't noch net traind binne, dêr win ik it wol fan.’

It lokjen fan de foar de hannel ornearre slangen wie maklik. Yn ien wike seagen wy noch acht oare slangehannelers yn 'e dunen.

[p. 4]

Wannear't wy fluiten, gienen de kuorren iepen en krûpten de slangen derút, sa't de earste kear mei Berber har slangen bard wie. En wannear't in slang ienkear troch de struken krûpte, fûn de eigner him meastentiids net werom.

‘Slangehannel hat te meitsjen mei grutte stroppen. Pleatslike wurkgelegenheid yn gefaar,’ liezen wy op 'e kabelkrante, mar wy seinen tsjin inoar dat de wurkgelegenheid sa belangryk net wie as in frij strân.

Njonkelytsen rekken de dunen fol mei slangen.

‘Wy moatte se fange foardat se grut binne,’ sei Lucio. Ek dat wie maklik. Wy kochten wat kuorren en setten dy yn 'e dunen. Ik fluite en wylst de slangen nei ús ta krûpten, jage Lucio har mei in stok de kuorren yn. ‘Moatst se deameitsje,’ sei ik tsjin him, want sels doarst ik dat net. Mar Lucio bliek byleauwich te wêzen.

‘In slang deameitsje bringt ûngelok.’

Dat wy moasten wat oars betinke.

‘As sy hjir earst mar wei binne,’ sei hy. ‘Dat der net sa'n aaklike slangefjochter komt dy't se fan ús ôf pakt. Wy moatte nei Drinte ta. Dêr is noch wat romte en wat heide. Faaks kinne se dêr mei in slangereservaat begjinne.

Wy gongen mei de trein en moasten seis kaartsjes ekstra keapje fanwegen de kuorren. Sa hienen wy wol in kûpee foar ússels. De reizgers dy't by ús lâns kamen, seagen al ús bagaazje en sochten in oar plak.

‘Dy minsken hawwe poezen by har,’ sei in jonkje tsjin syn mem, mar de measte minsken hienen wol yn 'e gaten dat it gjin katten wienen.

Doe't Lucio ûnderweis nei it toilet gie, bleau er lang fuort. Hy kaam de kûpee wer yn mei in frou dy't in earm yn it ferbân hie.

‘Har man knoeit har,’ flústere er.

Hy joech de frou in jonge slang en krige it jild fan har oan.

Doe gie er wer nei it toilet.

Hy kaam werom mei in âlde frou, dêr't er ‘it bêste eksimplaar’ foar útsocht.

‘De direktrise fan it âldeminskehûs dêr't se yn wennet is in serpint,’ sei er. ‘Dy wol net ha dat der bisten yn it hûs komme en wa't moarns om healwei tsienen net yn 'e rekreaasjeseal sit, kin gjin kofje mear krije.’

Hy ferkocht in slang oan in famke mei in heit dy't har sloech en oan in psychoatyske jonge dy't de slang brûke woe om nea mear opsluten te wurden.

‘Giest net wat fier?’ frege ik him.

‘Fier? As ik de minsken der mei help?’

En Lucio seach as oft er gewoan in naïve en sympatike jonge wie.

Doe liet er my it jild sjen dat er krige hie en hy lake.

‘Sjoch, se jouwe der hjir noch mear foar as yn 'e stêd.’