Trotwaer. Jaargang 23

[p. 198]

Sjoerd Evert
Rjochtdei

It wie in ûnlijige dei. In skraal wyntsje liet fan him hearre. Huverich knope Germ syn wite overall oan 'e hals ta ticht en stiek syn hannen gau wer djip yn 'e bûsen.

Mei hoarntouwen oan de stekken bûn, wachten in stikmannich kij op har dea. In eintsje fierder stie in grutte feewein mei de klep del. Gâns bargen waarden skoppenderwei it slachthûs yn jage.

Germ rûn mei grutte stappen foar it fee del en stiek troch it steechje. Rjochtsom.

Mei syn knibbel joech er de izeren doar mei robbelige glêskes in dúst en stoep deryn.

In telmannich bleau er stean, de mûle healiepen as wied er stykjen bleaun. De swiete, waarme lucht wearzge him efkes troch it liif. Twa, trije kear sykhelle er djip.

Mei't er bewende, foel it geraas út de hichten fan 'e hal oer him hinne. Getsjirm fan bisten, ratteljende kettings. Earne fluite immen in wyske.

Mei in pear grutte stappen beklom Germ it wietglimmende trepke. Hjirre, op syn snijbordes, krekt oardel meter boppe de grûn, koed er de hiele saak oersjen.

Troch de hege finsters striek de desimbersinne nijsgjirrich har strielen nei binnen. Skampere oer wetterpuozzen, boarte in skimerich spultsje mei de dampflarden dy't opstiigden fan 'e grûn. Dûnkere kontoeren fan takels en masines tekenen har skerp ôf op de gelige tegelflier.

Ynienen skode in donker skaad oer de flier. Mei in stikkene snút justjes boppe de grûn, in heak troch de efterpoat, makke in baarch syn lêste gong. It bist bongele foar de finsters del, ljochte rôze-read op yn 'e sinnestrielen en waard doe wei efter in grutte pylder.

Germ rjochte syn oandacht op it dûnker bespattere lûk.

Op 'e nij swaaide it iepen en rattele in farsk kadaver de hal yn. Hy griep syn mes út de skie en teach oan it wurk. De lucht waard swier fan swiete damp.

Healwei de moarn barde der ynienen wat frjemds.

Krekt noch wie it lûk iepen gien en wer ticht slein.

Doe wie it ho.

In grau sûch skommele hin en wer, tekene yn tinne strieltsjes reade ellipsen op 'e flier.

[p. 199]

Earst fernuvere it him, mar ynienen dage der wat.

Hastich striek Germ syn mes skjin oan 'e bokse, stiek it yn 'e skie en makke syn overall trije knopen hinne los.

In frjemde gloede ljochte yn syn eagen.

Gliidzjend oer de trepsleuning repte er him nei de oaren.

Dêr kaam er krekt yntiids om te sjen hoe't se Age de overall fan 'e lea skuorden. De lege mouwen bongelen fan 'e riem om syn mulle sawat oan 'e grûn ta.

Reade Age stie yn it fermidden fan in sântal keardels.

Yn syn dunkere eagen kleare eangst.

Gauris hiene se wurden hân mei Age.

It reade hier yn in koarte sturt yn 'e nekke, de mouwen oant de skouders ta opstrûpt kaam er moarns steefêst as lêste oanskiten. Doarde de sjef der al wat fan te sizzen, dan luts Age oan syn skouders en liet it by him del gliidzje. Snúfde mar wat. Mar dêr wie it fansels net allinnich om te dwaan.

De wylde gleonens yn syn eagen, dy nuvere laits.

En hoe't er mei de bisten omsloech, dat wie moardzjen.

As hied er wille oan harren lijen.

Ja, dat stiek Germ noch it measte.

It ôfmeitsjen mei de tange koe wol helte hurder en better.

Mar nee, wat mâlder de bargen oangienen, wat mear Age syn nocht deroan hie. Fansels, dea moasten se, mar sa mâl hoegde it net. Age hie nea om sizzen jûn. Elts hie it yn goedens mei him besocht. Lang om let wiene der yn it skoft gauris hurde wurden fallen. Hy hie mar wat lake, har kâldwei stean litten.

It wie safier kommen dat net ien mear mei Age oan in taffeltsje sitte woe. Sa'n loeder. Lêstendeis hied er wier elkenien tsjin him yn 't harnas jage mei't er in libbene baarch oan 'e heak slein hie.

It bist raasde de wrâld byinoar en moast gâns lije.

Oer alle trelit hinne skattere it duvelske laitsjen fan dy reade Esau. It galme troch de hallen.

Soks koe gjin sprekken lije, hjir moast in die steld wurde.

Mei mûskopjen wiene in pear dagen hinnegien. Juster wie it beslút fallen.

Tongersdei en freed kaam Age net. Germ naam syn wurk mei de elektryske tange oer. Net ien spriek der mei in wurd oer. Soe it te mâl gien wêze?

De fraach bleau yn 'e loft hingjen. It frjemde swijen makke de oeren lang.

De oare wyks rûnen hja moandei ier en betiid it slachthûs yn. De earste baarch bongele al bliedend de kettingbaan by del.

[p. 200]

Ferheard seagen Germ en de oare mannen inoar oan.

Oan 'e oare ein stie reade Age mei de mouwen del oan 'e tange.

Syn keale kop skynde rossich út yn it ljocht fan de T.L.-buizen.

In nuveraardige stiltme foel tusken harren yn.

Germ fielde syn mage knipen.

Kofjetiid. De oeren wiene yn einleaze minuten foarbykrûpt.

Germ hie Age net ien kear laitsjen heard.

It ûnwennige pleage him.

Wat letter as de oaren rûn Germ nei de kantine. Yn 'e fierste hoeke skoden fiif, seis man om in taffeltsje.

Alhiel fansiden seach er Age sitten.

Rûngear, mei beide hannen om it bekerke drinken. De rêch nei de oaren takeard.

Ynienen beret stapte Germ der op ôf.

‘Sit hjir al immen?’ It klonk ûnnoazel.

Gjin andert.

Germ liet him op ien fan 'e stuollen delsakje.

Ages dûnkere eagen seagen bekant troch him hinne.

‘We woene’, begûn Germ.

‘Giet it wer wat?’

Lege wurden wiene it, dy't wei waarden yn 'e einleaze djipte tusken beide mannen.

Stille sekûnden rigen har ta minuten.

Hoeden gie Germ oerein, seach er triennen yn Ages eagen?

In pear stappen rûn er efterút, doe draaide er him om en skode by syn maten oan.

It wie bedoarn.

De hiele wike wie der gjin aardichheid mear oan.

Age die syn wurk as nea tefoaren, lake net, sei gjin wurd.

Begrutlik.

Tiisdei stie der in lyts berichtsje yn 'e krante. Fierderop ien advertinsje, ynstee fan kaarten. Mem.

Dy freeds skoden Germ en twa fan syn maten, mei de hollen foardel, by de swarte kiste lâns. Germs hert kloppe mei dôve slaggen. Der wiene mar in pear minsken op it hôf.

In griis frommes line swier op 'e earm fan in jongfaam.

De dûmny spriek inkelde wurden oer in har ûnbekende Age.

Germ en syn maten diene der it swijen ta.