Trotwaer. Jaargang 23

[p. 194]

Jacobus Quiryn Smink

De blonde muze

Yn it kafee by de feart sjoch ik, de blonde
Mei swarte brauwen, in kûltsje
Under de noas.

Ik wol har wol pakke, dy bûtengewoan blonde
Har earmen fan goud en sa moai
San multsje.

Se glimket heel mûtel en in glânzige blonde
Is se sûnder fersin, ik dream
Wûndere roas.

Want ik lit dy better dêr, do fatale blonde
Oan it wetter yn dy kroech, o
San multsje.

Skink my gjin kopke mar in kraach yn it glês,
Ik ferdrink dy ta muze yn it skom dat ik lês.

[p. 195]

As ik de kaarten lis, komt it ek wol út

Earne oan it wetter moat ik stiennen
En skulpen fûn ha, de lûden wiene
Fan de flearmûs en de domp, skerp en stomp.

Wat ik dan seach,
Wat ik dan hearde.

Freonen hingje oan ien hân, wat fingers
Foar juny, july, wannear en de slingers
Yn myn hûs, it is sa stil myn hûs.

Neitiid is de hertenfrou de steile treppens
Opslûpt, sûnder wurden tusken de lekkens
Krûpt, soks komt wol út wurdt der sein.

[p. 196]

Skealjen

Oktober mei syn oanslaggen, de lekkerij
Yn it achterhok, achtste sirkel oan 'e riem,
Fleane mei ammerkes en tobke, it gekliem
Sûnder útstel, sûnder posysje, it mist in punt
Dêr't it op útdraait, der is gjin beslút.

Hy wifelt en flikt dy syn sinnen, om en by
Is it in spul fan 'e duvel en de smjunt,
Want dy sil dy narje mei in falske tút.

Mar dan brekt de winter troch mei foar it rút
In snieman en in slide mei wat bern, oan it dak
Stykje de kegels as pauzes. En er syn sinnen strak
Lûkt dan en opstiet foar syn wurd en syn sizzerij,
Dan hat it ritme en aksint, in drip en in punt.

Hy dûnset yn it teken fan de skealjen, mar byt
Him fêst op 't aljemint, hy wol dûnsje op granyt.

[p. 197]

Rêst

De bisten hingje yn it reinen om,
Der komt gjin ein mear oan de hjerst.
De auto's snije as de treinen dom
Troch de rimpen see fan 't âlde gers.

Under dizze flakten hat God syn grêf,
Dat is ferstannich en wol sa effisjent.
Hjir is gjin frede te finen, gjin nêst
Jout hjir piken mear, rêst noait wer út.