Trotwaer. Jaargang 23

[p. 42]

Willem Abma

frij nei in fers fan Wallace Stevens

de man bûgd oer syn gitaar
it type fan de rûchhouwer
de dei wie grien
se seine: ‘do hast in blauwe gitaar,
do spilest net de dingen sa't se binne.’
de man andere: ‘dingen sa't se binne
wurde oars op in blauwe gitaar.’
en sy seine doe: ‘mar spylje, do silste,
in wyske dat ús te boppe giet
mar dêr't wy ús dochs yn fine kinne
in wyske op dy blauwe gitaar
fan dingen presys sa't se binne.’

[p. 43]

De dea lit him yn 't bern beminne

wat is der wier oan dizze wurklikheid
foarme fan it besteande foar it each:
berch heger as de grûn dêr't er op leit,
fan wetter it ferwegen yn in weach;
it ljocht dat falt of oer 'e ljedders klimt
en skimerich skûlet op 'e souders
ear't slieperich it tsjusterjen begjint
oer tatebern en oer folwoeksen skouders.

it libben dat men sels net oerdwaan wol
lit men begjinne yn it eigen bern:
in eangstich foarskot op in lef farwol.

hoe soe wat ivich is ferrinne?
by libben wurdt der net oan tiid ferlern:
de dea lit him yn 't bern beminne.

[p. 44]

spegeling

loft yn 'e mar
fûgels fleane fûgels
eagen yn 'e mar yn 'e eagen

lyts it skip

it wetter
dûnker en djip

eagen

reager en ik

tegearre fiskje
de djipten fan it wetter
fange de reager