Trotwaer. Jaargang 23

[p. 26]

Harmen Wind

De dichter

Der moat earne sprekken wêze
dat syn lûd siket, syn mûle.

It fynt him net.

Gapjend nei sizzenskrêft toarket er
as in bline hynst yn 'e geaen om.

Hy wurdt net fûn.

Brinzgjend fjouweret er oer it hear,
in mûnster yn de skimerjûn.

Hy wurdt net fûn.

Al hat er de bealch fol ferlet,
it weiwurden boadskip fynt him net.

Falt er om, oan ein, ferstomme,
dan kinne de wurden komme.

[p. 27]

Noch ien kear

Noch ien kear soed er him
reitsje: skreauwend skriuwe,
de tsjûgen ferstienje, de wrâld
opskrilje ûnder syn lûd.

Foar it finster hold it
sicht him yn 'e rekken,
de fierte frege wat
syn boadskip wie.

Hy haffele noch ien
kear op syn lege pinne,
it snijde swijen.
Hy die de blinen ta.

[p. 28]

Pear

Do lakest net,
litst kante tosken sjen.
Do tutest net,
do heinst my mei de mûle.
Myn hannen kuozje net,
se wolle dy fergrieme.
Do krûpst my oan,
ik skein dy ûnder my.

Do hast my leaf,
myn dea stiet yn dyn eagen.
Do klaaist my út,
slachst neilen yn myn fel.
Do moatst dyn lok
ûnder myn gleiens fine,
ik ha dy wûn,
do leist my by dy del.