Trotwaer. Jaargang 22

[p. 292]

Wilco Berga
In stêd

De lette nacht noch yn 'e strjitten,
lydsum noch en wurch oan dizze kant
de grêft, lykas de man, en oan de
oare kant ferliedlik, as de faam
dy't by de etalaazjes del komt,
oer de brêge op har glêzen hakken.
Sil ik as in klyster folgje,
sil ik fluitsje nei har rêch?
Of sil ik skite op it skouder fan
de man dy't it ferlern hat fan
de stêd? De hoed fan wiete kranten,
op 'e wangen dript fertriet.
Op har gesicht it iere ljocht dat
fan 'e boeken dript, de huning fan 'e
Prinsetún dy't op har paad leit,
om 'e lippen fan 'e man it lêste bier
dêr't noch de nacht yn glânzget.

[p. 293]

 

En de Nijstêd yn dit ljocht noch

 

jong, lykas de man en syn freondinne,

 

froulju dy't in bern ha fan de stêd,

 

in bern dat gysten oer de brêge springt,

 

bretaalwei yn it wetter pisset.

 

Alle doarren iepen foar de abbekaten,

 

foar de siktaressen en de ûnderwizers.

 

Alle winkels waachwiid iepen foar

 

ferkeapsters op har glêzen skuon,

 

de fammen mei in jurk fol skoalbern,

 

dy't hjir oer de Brol regeare,

 

lykas roeken oer it stoart.

 

Sa'n bern is no ris abbekaat en dan

 

wer ûnderwizer en is drok oerdeis.

 

Guon ite broadsjes yn it middeisskoft

 

of kuierje wat by de boek lâns,

 

dêr't de sûphals ûnder sliept.

[p. 294]

 

De jûntiid op 'e Kelders, fleurich

 

by de etalaazjes del op glêzen skuon,

 

it skatterjende lûd fan jonge fammen.

 

Sjogge se de man net lizzen, hoe't

 

it wetter stilstiet yn 'e grêft,

 

it ljocht dat stoarn is?

 

Sil ik fluitsje, sil ik as in klyster

 

wachtsje oant de moarntiid?

 

Alle doarren stean' wiid iepen,

 

alle doarren fan kafees, de oaren

 

bliuwe sletten foar de iere nacht.

 

De dei oernachtet yn 'e etalaazjes,

 

oant in man hjir del komt, wurch

 

en mei de krant' fan hjoed as hoed.

 

Ik kin him net mear fine tusken

 

alle oaren, raar oan dizze kant de

 

greft moat noch de nacht begjinne.