Trotwaer. Jaargang 22

[p. 278]

Wilco Berga

It iis (om 'e doorren hinne)

In man dy't de nacht ynienen glânzgjen

Sjocht yn 't iis, út syn hûs wei,

Dêr't er it waarm hat. It is bepaald gjin

Reden om te kleien. Goed, de rein dy't

Him mear as ien kear tsjin 'e grûn slein

Hie: hy skodde it wetter fan him ôf,

Hy waard wer droech. Mar dêrnei de dea fan

In eachopslach en fan de stim fan immen.

Sa'n hûs hâldt de waarmens wol binnen, it

Is earder bûtendoar dêr't de pine sichtber

Wurdt yn kristallen en dêr't syn wurden

Befrieze as nimmen dy heart. Ut syn hûs

Wei sjocht in man hoe't de nacht even

Glânzget yn it iis om 'e doarren hinne.

[p. 279]

As immen dy't wurch is

As immen dy't wurch is fan

De doar út te gean, fan te

Sizzen dat it sa goed is om út

Te gean. De froulju dy't mei

Waarme hanne sa goed binne;

Dat ferdútse mei har lippen,

Har neilen yn inselde kleur,

Har hert dat bûnzet om soks

Te sizzen, alles wolle se dwaan

Foar de jonge. Mar dy kjeld,

Syn eigen wurden, wylst er it

Waarm hawwe woe, en dêr hiene se

Ek wat foar. As immen dy't wurch

Is, sa is er de doar út gien.

[p. 280]

Yn 'e strjitten

By jûntiid sjochst se yn 'e strjitten,
As hûnen dy't net mear witte wêr't
Se har bonke begroeven ha en har no gek
Sykje. It liket wol of misse se immen.
Net skeard stean' se ynienen tsjinoer dy,
Mar se hawwe it nearne oer.

As immen ús dêr nei freget, witte we
Wier wol wêrom't we hjir omspane,
Dy skaden en iksels: we sykje elkoar op
Om deselde reden as hûnen dat dogge
En wat by elkoar lâns fleane, en
It liket as hawwe wy it nearne oer.

Yn dy strjitten is der altyd wol ien
Dy't even mei dy oprint en
Dy'st neat mear hoechst te ferdútsen.