Trotwaer. Jaargang 22

[p. 255]

Jan Dotinga
Myn saks en ik

foar Anneke Bron

Ik ha in oare helte
it is myn saksofoan.
Hy keart my binnenstbûten
ik lit him myn wêzen sjen.

Stadichoan is hy mei my fergroeid.
Syn holten waarden hoalen yn myn lea
syn iepeningen teisters
nei de wrâld
nei dy.

Myn weemoed hat er lûden foar.
Al myn ferlangsten sykje in útwei
troch it reid.
By lûde gjalpen trillet koper mei
sêft snokjen tripket troch.

Hy dûnset mei
yn rigen ridels iepen ticht
en ticht en iepen
as 't libben trioalet.
Hy is myn hâld
yn rêstge ritmen jout er
wisse ûndergrûn.

Wy binne tegearre in rhapsody
mei it orkest dat om ús hinne is.

Spitigernôch woe it yn de jierren dêrnei mar net slagje en krij wer ûnderwerpen troch bern tastjoerd. De wurkgroep beriedt him oer in wol wurkjende oanpak, want it idee is te moai om wei. Sa kin der ek tocht wurde oer sjuery's fan bern en it foardragen fan selsmakke gedichten. Ferline jier wie Jeannet Doppenberg út Suwâld de earste dy't op de einkriich in eigen fers foardroech.

Te moai om wei

Bern, jongelju en poëzij hearre byinoar en passe byinoar. Wy moatte dêr kreatyf mei omgean en lâns allerhande kanalen besykje jongerein tichter by it gedicht te bringen sûnder lykwols it toantsje oan te slaan fan ‘jim witte net wat jim misse’. Want dat meitsje se sels wol út en se kinne sels mear útmeitsje as wy as grutte minsken wolris foar mooglik hâlde.

Dat iene gedicht datst noch út 'e holle kinst, wurdt in stikje fan dysels al is it dan ek mar in ‘bernegedicht’.