Trotwaer. Jaargang 22

[p. 170]

H. Heeringa-Seepma
It baantsje

Mei in bliid gesicht stapt Jikke Westerhús de keamer yn.

‘Ik ha in baantsje!’ seit se triomfantlik.

Hèn! Allegearre sjogge se har oan mei eagen fan ‘Sy hat werris wat!’

‘Do hast foar jûn al in baantsje,’ gnysket Herman, har broer.

‘Tsien minuten te let foar it iten, dus...’

‘Wat dus, myn bân rûn leech, ik ha wol in kertier stien te pompen.’

Mem hellet gau Jikke har iten út 'e oven.

‘Hjir, begjin mar gau, oars is 't kâld.’

‘Dat baantsje is dus: allinne ôfwaskje, ik wachtsje net op dy,’ komt Herman wer.

‘Soademiterje op!’ seit Jikke mei de mûle fol. ‘In broer as dy kin ik slite as pine-mûle!’ ‘O ja? En juster wie 'k sa'n bêsten, doesto in eintsje op myn brommer ride mochtst.’ ‘Gean der út, do!’ gebiedt heit, dy't him eefkes noflik op 'e bank deljûn hie.

Herman prottelt noch wat nei, as er syn jack fan 'e kapstok lûkt.

‘Famkes ha altyd wat foar, dêr wurdt neat fan sein as se te let thúskomme.’

Wylst heit syn holle oerside sakket en hy mei de mûle heal iepen begjint te snoarkjen, freget mem súntsjes: ‘Wat foar baantsje hast, Jikke?’

Hee, dochs wat belangstelling. Jikke giet wat rjochter sitten en fertelt.

‘Ik mei woansdeitemiddeis en sneons de hiele dei by de griente-ôfdieling yn 'e supermerk helpe.’

‘Is dat wol wat?’ freget mem soarchlik.

‘Do silst mei dy swiere grientebakken omtôgje moatte. Fyftjin jier! Kin en mei dat? Do likest wol sechstjin, mar dêrom bist it net.’

Jikke strûpt fol selsbetrouwen har mouwen op, stekt de earms omheech en lit se har mem sjen. ‘Sjochris! Ik krij al spierballen! Mei dizze earms en hannen bin ik alles treast,’ swetst se. ‘En wit mem wat ik fertsjinje sil? Woansdei in tientsje en sneons fiifentweintich gûne. Ik sparje foar in hok mei raskninen. Letter wol 'k dêrmei nei tentoanstellings en sa.’ ‘Gruthanneler yn kninen,’ laket mem. ‘Der is wurk oan 'e winkel, fanke. Boppedat ha wy net sa'n grutte tún en gers foar dy bisten is der net.’

Heit is ek wekker wurden út syn hazzesliepke en hat de lêste wurden noch heard.

‘Dy tún is my grut genôch, wa fan 'e bern stekt in hân út?’

[p. 171]

‘Dêr hiene wy 't net oer. Dat is allegearre takomstmuzyk. Us Jikke sil nei de supermerk, dêr kin se jild as wetter fertsjinje.’ ‘Wat moatst dêr dwaan? Wat by de kassa sitte?’

‘Nee, heit, ik kom by de griente- en fruitôfdieling.’

‘Soa!’ - Heit hat net folle fidúsje yn dat baantsje. ‘Se hiene der okkerdeis sa'n opslûpen jonge, dy bealge him healdea.’

‘Ik net, hear, ik bin alle grientebakken treast,’ skept Jikke op.

De woansdei dêrop komt Jikke om healwei sânen thús.

‘Rêdbraakt’, seit Herman pleagjend.

Jikke hat gjin moed mear om dêr tsjin yn te gean, mar falt as úthûngere op it iten oan. ‘Koest net ris in banaantsje snippe?’ begjint Herman wer.

‘Ik bin gjin dief; ús heit en mem hawwe ús leard, earlik troch it libben te gean,’ troeft Jikke.

Dan sjocht Herman har skansearre neils. ‘Asto dêrmei nei in pedikuere giest, kostet it dy mear as dat luzige tientsje datst fertsjinne hast.’

‘Der binne gjin bern op 'e wrâld dy't sa min meielkoar opsjitte kinne as uzes,’ klaget mem.

‘It komt wol goed,’ susket heit. ‘Dat hottefyljen heart der by.’

Dyselde jûn ride broer en suster in eintsje om, op Herman syn spiksplinternije brommer.

‘As ik earst mar ris achttjin jier bin, dan keapje ik in swiere motor,’ fertelt de jonge. ‘Hast in jildbeamke op dyn keamer? Of is ús heit sa mâl mei dy?’

‘Nee, dat net, ik moat it yn 'e simmerfakânsje fertsjinje, as ik dit jier wer foar tydlik by de bank komme kin teminsten. En ik hoech net mei fakânsje, ik ha der leaver wat foar. Moatst ek sjen datst sokssawat krigest. Bealgest dy no heal dea foar dy “Super Jopy”.’

Seis wike hâldt Jikke it fol; dan moat se it oerjaan. It is tefolle en it húswurk foar skoalle sjit der by yn.

Dochs hat se der in pearhûndert gûne oan oerhâlden. Sunich as se is, bringt se dat nei de bank.

De raskninen komme tichterby!

Moedich sneupt se de advertinsjes nei, om in wat makliker baantsje.

Herman en sy sitte dan njonken elkoar op 'e bank.

Goed, se kletse elkoar geregeldwei mei de krante om 'e earen. Mar ienriedich sykje se tegearre om in geskikt baantsje foar Jikke!

[p. 172]

H. Heeringa-Seepma

Libben

Berne: 29-6-'19 yn Ternaard

Doe't ik njoggen jier wie, ferhuzen wy nei de Hantumerútbuorren. Giene wy earst nei de Kristlik Nasjonale Skoalle yn Ternaard, yn Hantum wie in C.V.O.-skoalle. Fan myn fyfde oant myn trettjinde jier, acht klassen dus.

Ik wie gek op lêzen en lies alles wat ik benei komme koe. Mar ik siet ek faak sels ferhaaltsjes te betinken. Yn 'e sleatswâl mei de rûzjende reiden woe dat omraak. Opskriuwe? Nee, dat net, ik soe net doare!

Foar Frysk hie ik in soad belangstelling. It bernehoekje út de kinderkrant fan de Ljouwerter Krante sloech ik noait oer. Foar't ik der erch yn hie, koe ik Frysk lêze. Skriuwen kaam folle letter.

Wurk

Nei myn earste berneboekjes Sa'n koartkop (1960), It reade kraeltsje (1961) en Rikke de kikkert (1964), bin ik mei de Martsje-boeken úteinset:

Martsje lit it net sitte (1965), Martsje koe it net witte (1967) en Martsje, it libben yn 'e mjitte (1969).

Martsje is dan trettjin jier en sit op 'e húshâldskoalle.

Doe kaam Ik en myn memmen (1974), oer in famke fan 14 jier dat op 'e MAVO giet, dat letter folge waard troch Fernanda wurdt plysje (1981), it famke is dan achttjin jier.

Oare boeken foar de jongerein binne Meindert wurdt man (1973) en In ferskoppeling. (1987)

Oare berneboeken binne:

It aventûr fan swartsturtsje (1975), In nuvere fakânsje (1977), Wêr is Harke? (1978), It apelwyfke (1980) en Fuort mei de geit (1971).

Foar de Dokkumer en de Kollumer krante skreau ik ferhalen.