Trotwaer. Jaargang 22

[p. 54]

Auke van der Berg
Hâldst fan my?

Syn hân glierre oer har skonk. De reade pantystof fielde, troch de stribbelige struktuer, noflik oan. In sêft, elektrifisearjend gefoel prike de hûd fan syn hân. In lome geilens glide troch syn liif omleech, krekt like starich as syn hân oer har skonk streake.

‘Hâldst fan my?’ De bekende fraach. Har grutte eagen seagen him freegjend oan. Noch altiten wist er net oft dy fraach no earnstich of boartsjendewei bedoeld wie. Wol wist er dat er antwurdzje moast, oars waard de fraach op 'e nij steld. Dêrom sei er ek ditkear ‘Ja’, nei har in pear tellen oansjoen te hawwen. Underwylst helle er de hân fan har skonk. Hy striek troch har hier. Se tuten. Har altiten-bleate skouder glom yn it ljocht fan 'e iennichste lampe dy't baarnde yn 'e keamer. Wifeljend lei er syn hân op har skouder. Hy flústere wat yn har ear. Se drukte har liif steviger tsjin sines. Syn hân glide oer har rêch. It wite lear fan har rok wie stiif en hurd. Dêrnei kamen dy moaie skonken wer yn dy reade panty. Sûnder erch makke syn ûnderliif in pear bewegingen. Syn hân glierre ûnder har rok.

Ynienen gie se stean. ‘Ik klaai my út,’ sei se. Dêrnei: ‘Do ek?’ Mei in handige beweging luts se de rits fan har rok los.

Hy bleau lizzen en seach nei har. Hy krige in sigaret. Se smiet de rok op in steapel boeken.

‘Stekst noch in sigaret op?’ frege se. De wite trui dy't altiten in spoar fan plúskes efterliet, folge de wei fan 'e rok. Har hannen giene nei efteren en yn ien haal luts se de panty en har slipke út. Hy lei de sigaret op 'e râne fan it wite taffeltsje en luts fluch syn T-shirt út en makke de broek los, wylst er fan it bêd stapte. Sy die har swarte himd út.

‘Komst gau?’ frege se. Se lake.

De tillefoan gie.

‘Mei my,’ hearde er.

Hy skrok; in beroerder momint bestie net.

‘Hast eefkes tiid?’ frege se.

‘Eigentlik net.’

‘Oh, mar ik tocht...’ It wie in pear tellen stil. Dêrnei gie se, hastich pratend, fierder:

‘Do seist fan 'e moarn dat ik sa'n bytsje sis de lêste tiid. Fan wat ik no fan alles fyn. Ik woe eefkes sizze datst dêr gelyk oan hast. Mar do witst dochs wol dat ik guon dingen net sa maklik sis. Dêr bin ik in sleauwenien yn.’

It waard him kâld om it liif. Hy rûn mei de tillefoan nei it bêd ta. Luts in gesicht nei har. Se lake. Seach him freegjend oan.

‘Dat is sa,’ sei er, ‘mar it komt no net sa goed út.’

[p. 55]

‘Nee, goed. Ik woe allinnich mar sizze dat wy de lêste tiid inoar sa'n bytsje sjogge. Der is noait tiid. Dêrtroch sis ik yndie net wat my dwers sit. Ast dan wer fuort bist, betink ik wat ik allegear sizze moatten hie. Of wollen hie. En dan begjin ik der wer yn om te tiizjen en tink ik datsto der ek mei omrinst.’

‘Dat is net sa. Mar...’

‘Dat seist no wol. Mar ik wol net datst in ferkeard byld krigest. Datst tinkst: dêr hast dy seur wer.’

It bêd fielde sêft oan. Hy kearde him om en seach har oan. Knypeage. Se wie ûnder de tekkens krûpt. En seach him oan.

‘Fynst my in seur?’

‘Nee, fansels net.’

‘Sa no en dan fyn ik mysels sa'n slûgen. Dan tink ik, dêr kom ik wer mei myn geëamel. Dat wol ik net. Dat ik dat stempel krij. Ik wit wol datsto dat net tinkst, mar snapst wol wat ik bedoel. Ik wol minsken net lêstich falle mei myn geseur en gedoch.’

Se draaide har om. Hy seach nei har skouder en nei har hier. Underwylst gie it ferhaal fierder:

‘As ik om my hinne sjoch, tink ik faak genôch: wêr hast it oer? Wa bin ik om sa te seuren? Mar oan 'e oare kant: sa giet it ek net langer. Der is sa'n protte feroare de lêste tiid. Snapst?’

‘Ja, dat snap ik,’ antwurde er, ‘do witst ek wol hoe't ik der oer tink.’

‘Jawol, mar it is allegearre sa oerflakkich de lêste tiid. Wy ha noait earne tiid foar. Ik ha faak it gefoel ... och, lit ek mar. Myn bekende litany. Dat wol ik no krekt net, datst allinnich mar dy kant fan my sjochst.’

Se gie djipper ûnder de tekkens lizzen. Oan it fuottenein, lyk njonken him, stuts in foet út. Hy krige oanstriid om in aai oer dy foet te jaan of om eefkes mei syn fingers oer har teannen te bobbeljen.

‘Wêrom seist neat? Is der wat?’

‘Ja, ik ha besite. Ik sei dochs al dat it no net sa handich útkaam.’

‘Dan hingje ik gau op. Ik woe dy eefkes heare en sizze datst gelyk hiest fan 'e moarn.’

‘Dat is goed. Wy moatte dizze wike mar ris prate. Dan nimme wy rêstich de tiid.’

‘Ja, goed. Of nee. Wy sjogge wol. Ik tink ek wolris dat praten it allegearre yngewikkelder makket. Snapst? Wy sjogge wol.’

‘Dat is ek goed.’

‘Ja.’

It bleau stil.

‘Sil ik dan mar ophingje?’ frege se doe mei sêfte stim.

‘Dat is wol it bêste.’

‘Goed, dan belje wy wol.’ Doe wie se wer stil.

‘Goed.’ Hy twifele eefkes. Doe sei er: ‘Hoi.’

‘Hoi.’

Hy siet in pear tellen foar him út te sjen. Hy gie stean en sette de tillefoan op syn plak en krige in sigaret. Gjin fan beiden sei wat.

[p. 56]

Sonnenkreuz; 1947/48