Trotwaer. Jaargang 22

[p. 30]

Ad van Seijen
It Klif

‘Hy wie gek op auto's,’ sei David. ‘Mar hy is om sa te sizzen net yn it harnas stoarn. Hy is oan in sykte weirekke.’

Geert joech der gjin andert op. Albert al likemin. Unferweechlik seagen se nei it deade lichem fan har broer, yn de guodkeape kiste. It wie swier jin foar te stellen dat dat jins broer wie. Bill, sa't se him neamden, mei wa't se ek yn har letter libben altyd omgiene en dy't as iennichste fan har fjouwer oan de frou rekke wie. Dat wie no allegear foarby. Bill wie net âld wurden, mar twa-en-fyftich. De oare trije broers wiene âlder, David wie al yn 'e sechtich.

Noch eefkes bleauwen se dêr stean, op har stadige manear, lykas woene se it byld fan him, sa't er dêr lei, foar ivich fêsthâlde. Fansels soenen se him noch sjen foar de begraffenis, foar it lêst, mar dan soenen se net it foarrjocht fan de stille ôfsûndering hawwe lykas no. Frjemde antlitten soenen om har hinne wêze dy't ek mei har eagen de roerleaze man yn de kiste opnimme soenen. ‘Lit ús no mar fuortgean,’ sei Geert. Doe kearden se har ôf. Foar de doar fan de keamer wachte Jil, har wêzen sa wyt as kryt, se hie harren mei Bill allinne litten om as broers ûnder inoar ôfskied te nimmen. Op dat stuit begûnen se te praten, wylst Jil har oan de doar ta brocht. En fansels, dat koenen se net litte, it praat kaam op 'e auto. Bill hie sein, in oere foar syn stjerren, dat der nea immen oars yn ride mocht. It soe in soarte fan hillichskeining wêze, dêr wie it op delkaam. As er net deagien wie dan hienen se der om laitsje kinnen. In auto hillich, it moast ek al net mâlder! Se seagen tige earnstich, se lieten it eefkes yn har omgean. Sels koenen se net autoride, gjin fan trijen. Se hienen har faak fernuvere oer in broer dy't safolle op hie mei syn auto dat er der tsjin prate as tsjin in minske, bygelyks as er him wosk en yn de waaks sette en er glom dat jo je der yn spegelje koene. Bill hie de auto in wêzen takend, in persoanlikheid. De measte minsken fûnen soks net normaal. Mar Bill hie sein dat je der fan opsjen soene as je wisten hoefolle minsken ek wiene as hysels. David, Geert en Albert hienen doe oan 't skouder lutsen. Minsken rûnen faak fier mei allerhande útwrydske dingen, dat wienen net allinne auto's. Se leine ek wol op it geastlike flak. Mar dat hied er sein, dat Jil de auto net weidwaan mocht en ek dat noait in oar der yn ride mocht. Gie soks net te fier? Moasten je sa'n winsk of leaver eask

[p. 31]

earbiedigje? Geert fûn fan al, hy socht nei wurden. ‘Letter kinne wy ek noch altiten sjen,’ sei er. David wie dat mei him iens. It wie net urgint. Albert sei: ‘Hy kin yn 't earstoan wol by ús yn de skuorre.

Romte genôch, hy stiet der gjin boer yn 't finster. Dêr wienen se it dan oer iens.

Doe koe Geert it net litte om in lyts grapke te meitsjen. ‘Dan sil Bill him der sels hinne ride moatte,’ sei er. ‘Wy kinne gjin fan trijen ride en oars mocht it noch net. Der mei gjin oarenien yn.’ Hy lake. Op itselde stuit muoide it him dat er dat sein hie. De beide oare bruorren seagen him bestraffend oan. ‘It is al slim genôch,’ seinen se. Yn it foarbygean seagen se nei de auto dy't yn de foartún stie. Bill hie der langlyn in stiennen flier lein en in ôfdak boppe makke, sadat de auto tsjin waarsynfloeden safolle mooglik beskerme waard. It wie in âlde, giele Citroën, Bill hie him al fjirtich jier hân, doe hie er nij west, Bill hie him al dy ôfrûne jierren oant yn de puntsjes ûnderhâlden en dat wie goed te sjen. Yn it ljocht fan in strjitlantearne like de auto suver riedselich. Geheimsinnich. Der lei in flues oer fan it ferline. Stil, dreamerich, stie er dêr. Der sieten lytse dûkjes yn hjir en dêr, mar dat wie gjin devaluaasje of degradaasje, se ferhegen krekt de skientme. Wienen dat har eigen gedachten of kaam earne út har unthâld de stim fan Bill, dy't sokke dingen faak opmurken hie. Wrantelich skodden se de holle en se ferlieten it hûs dêr't de ferstoarne broer yn opbierre lei. Swijsum stapten se troch. De âld pleats dêr't se wennen, al lang sûnder buorkerij, lei in kertierke bûten it doarp. De moanne kaam oer de kym en soarge foar djippe skaden op it hiem. De hûn sloech eefkes oan. De wyn rûsde yn de hege mantel fan beammen. Tagelyk wie it heimich stil, mar dêr wienen se wol ta wend. It kuierke hie har goed dien. Se gienen yn 'e hûs en stutsen de oaljelampe oan. Se hienen yn dit ôfhandich lizzend oard noch altiten gjin elektrisiteitsfoarsjenning. De oanlis wie te djoer, hie de maatskippij jierren ferlyn sein en der wie ek noait mear wat fan op 'e hispel kommen. Net dat se der om frege hienen, se rêden har sa ek wol.

David helle de whiskyflesse foar it ljocht. Lykas eltse jûn foardat se har deljoegen dronken se in stevich glês. Dat hienen se al jierren dien en it befoel har bêst. Dizze jûn dronken se ûnder de drôve omstannichheden wat mear. Se dronken by - net op - de dea fan har broer. Se makken de grutte flesse leech. Geert wie de earste dy't ûnder seil gong. Syn bêd stie by it fmster, dat fan David yn 'e midden fan de keamer, en Albert lei by de muorre. Hy wie de lêste dy't de klean út die en hy woe just op bêd stappe doe't er bûtendoar in lûd hearde. In bekend lûd. David en Geert hearden it ek. Fernuvere seagen se elkoar oan. It wie it sonoare lûd fan in antike auto dat se hearden. Har ferheardens sloech om yn

[p. 32]

eangst doe't se trije kear fluch efterelkoar in klakson hearden. It sinjaal dat Bill altyd joech as er har opsocht. ‘Hearre jim dat ek?’ sei Geert. Mar dat hoechde er net te freegjen. De gesichten fan David en Albert wiene like ferlutsen as dat fan himsels. Albert wie nei it finster gien en stie no by Geert syn bêd. Se wachten noch eefkes. Doe lutsen se it kleed fansiden. Moanneljocht kaam de keamer yn en tsjoende mei de trije manlju dêryn in spoekeftich byld. It ljocht lei oer it hiele hiem. Op 'e reed by de skuorredoarren stie in sêft glânzjende auto. Se seagen daliks dat it Bill syn auto wie. De antike Citroën. Dy soene se út in miljoen oare auto's werkenne. Mar wat har slim oerstjoer makke, de man oan it stjoer yn it molke-eftige moanneljocht wie BILL! Unferduldich wonk er har. ‘De skuorredoarren,’ mompele Geert, ‘se binne sletten.’ Mar net ien fan har gie oerein. Se lieten him dêr stean. Se skoden it kleed wer ticht. In skoftsje dêrnei hearden se de motor fan de Citroën heech opgûlen. Se kypten hoeden troch it gerdyn. De auto ried yn de fierte tsjin de helling op dy't nei it klif gie. De efterljochten ferspraten in fel read ljocht. Stadichoan waard it lûd wei. De auto ferdwûn út it sicht. Skoften lang sieten se dêr en sprieken gjin wurd. Uteinliken sei David: ‘Der wie mei him doch mear oan de hân, as wy wisten. Eins betsjutte dy auto foar Bill mear as syn frou en as wy, syn bruorren. Wa wit hie er dêrmei in beskaat kontakt dêr't wy bûten stienen. Miskien sels in boppenatuerlike bân, gewoane lju kinne dat net trochgrûnje. Hy swijde. Albert en David knikten allinnich mar.

Se gienen net mear op bêd. Se wachten op it berjocht dat komme moast. It berjocht dat Bill syn auto ferdwûn wie. Nei alle gedachten oer it klif.