Trotwaer. Jaargang 21

[p. 259]

Cornelis van der Wal

Gjin hichteferskil

Jonge dreau op in flot it sleauwe
tinken bedel; in wize frosk yn slym
wie syn paadwizer.

Op 'e wâl stiene grien útsleine monuminten
foar de matearje.
Yn 'e romme simmerloft laken dea de krimpende sinne

en steksjogge ideeën, de sulveren neven
dy't om syn brune hollen sochten, de lege
romte fersmoargje soene.

De frosk rûn fêst en fertoarre op in stiennen winsk
en de stream waard in stille poel want der wie
gjin hichteferskil tusken him en in takomst.

[p. 260]

Tsjustere pûde

Tsjustere pûde ûnder it each fan 'e sinne,
ik bin dyn útslipe slikstien.

It wetter hat Arabysk tsjin my sprutsen,
in nuver jonkje sjocht my freegjend oan.

Ik fronselje yn it griene einekroas,
de opwaarme spinaazje fan myn tinken.

[p. 261]

Stille samling

De sinne is oars, sawat fochtleas trillet de blauwe
loft, by jûn stekt de skerpens fan stjerren
de strúnders yn 'e driuwende eagen.

Hâld it swit op 'e holle omheech en de rjochting
fan swalkjende skieppewolkens sille wy no folgje.
De rook fan iepen krûden, de frije noas en spoaren,

slakkespui fan skowende sekonden.
Wy naderje mei skomjend burd en helje de beweging
yn, wurde in stille samling klokken.