Trotwaer. Jaargang 20

[p. 304]

Wilco P. Berga

In reis (as man)

Nochris te reizgjen as in man,
tusken twa hynders yn.
O, oan wjerskanten de kadâns.
Sa mei de hakken slierend,
yn it each in rein fan fonken.
Oan wjerskanten de kadâns.

Ynstee fan koffers waarmens
yn 'e klean, in ûntsjinstriidber doel.
O, oan wjerskanten de kadâns.
En oeral dan in sêfte sliep
by froulju dy't fan hynders hâlde.
Dy kadâns. O, oan wjerskanten hynders!

Sa te reizgjen tusken dagen yn,
tusken de twifel en de dwylsin yn.
O, oan wjerskanten de kadâns.
Mar mei de hakken op 'e grûn,
de langstme as in rein fan fjoer.
O, oan wjerskanten de kadâns.

[p. 305]

Nei Starum

De oanfang fan 'e simmer knistert,
ûnderweis nei Starum. Oan wjerskanten
baarnend krûd yn it kûpeerút.
Om 'e spitse tuorren hinne kringelt
rook fan gêrs omheech, wer del.
De flaggen kleurd mei tinne reek.

Dêr by de spoardyk lâns, dêr
baarnt it gêrs al foar in libben lang.
De moarns betiid de surk al smeulend
oan wjerskanten, oant de jûntiid.
In begjin fan fjoer dat even lôget;
yn 'e middei flammen om 'e pleatsen hinne.

Dan werom, de lampen yn it gongpaad
wurch en hieltyd lytser, dinderje yn 't rút
lantearnen fan 'e doarpen mei.
De âlde reizger dreamt him
oan wjerskanten broei yn 't lân.
In stege simmergloede, ûnderweis nei Starum.