Trotwaer. Jaargang 20

[p. 301]

Margryt Poortstra
Benaud

As se de eagen eefkes ticht- en wer iependocht, liket it as lûke de muorren krûm nei binnen. It brede rút wurdt in filmdoek, de sponningen bewege. Se weaget mei har tinzen oer de wurklikheid en kin gjin hâldfêst fine, sels net yn de bekende, taastbere dingen dy't yn de sliepkeamer steane. It nachtljocht leit oeral in frjemde gloede oerhinne dy't net liket op it ljocht fan de dei, op it ljocht fan de lampe of it lêslampke boppe har holle, dat, bûten de lytse sirkel, fan de keamer in swart hoal makket. Yn de fierte jankt in hûn, fierder is alles stil. Se harket skerp, as woe se it libben dat dêr bûten foar de iepen balkonsdoar wachtet troch de tsjûke lucht nei binnen lûke. Fan it matras bûnzet har eigen hertslach yn de earen werom. Se leit de holle op de side, plat, it ear ôfsletten fan lûden, mar no begjint de see deryn te rûzjen. Har hân siket om it kessen dat se oan de kant skood hie. De ûnderkant is wat koeler as de boppekant en se lûkt it ûndersteboppest op har liif, ferleit it in pear kear om alle koele plakjes te brûken en smyt it ûnrêstich fan har ôf as har hûd wer plakkerich wurdt en se mei har finger wiete strjitsjes folgje kin boppe de nâle. Mei alle muoite ferbyt se de panyk dy't eefkes yn har oereinkomt. Se núndert in ferske en as it stil is, besiket se it sykheljen op itselde ritme te setten. Yn troch de noas, út troch de mûle. Har hân kontrolearret de bûkspieren, dy't rûn en hurd omheechkomme en slap weromsakje. De fuotten rôlje út de hakken wei elk nei in side en hingje as paadwizers krekt boppe it matras. Har hân glidet fan it liif en leit heal iepen nêst har heup. In langpoat hipt fan de lampe op de muorre, wachtet eefkes en sirkelt dan mei it lûd fan in eskader fleanmasines nei ûnderen en pript har feninich yn de hite hals. Se lit har fan it bêd rôlje en bliuwt eefkes op de knibbels sitten mei de holle op it matras. De langpoat sil wer yn de oanfal, mar no giet se oerein en rint healdronken om it bêd hinne, de keamer út. Yn de dûs lit se lang kâld wetter oer har polsen streame en as se in wiet waskhantsje oer har gesicht leit, sûcht se deroan.

Alles is stil yn de keamer. Se wachtet foar de doar, mar se heart neat. In pear tellen stiet se mei de kruk yn de hân, mar lit wer los en giet nei de keuken. Se soe sa graach wat drinke wolle. De kuolkast gûnzet noegjend.

[p. 302]

Se leit har wang tsjin it triljende doarke fan it friesfak en byt har op de kiezzen. Troch de tinne gerdinen hinne komt it earste deiljocht al skerper nei binnen. Aanst stiet de sinne wer as in baarnende bal yn de loft. Se suchtet en docht it kleed fansiden. Der is gjin wolkje te sjen. Fan ûnderen komt inkeld it lûd fan oerdwealske fûgels omheech. De auto's op it parkearplak steane ferlitten yn lange rigen te wachtsjen en keatse yn ritige streken it earste ljocht werom.

Se fernimt dat se de hân ta in fûst rôle hat, teart him iepen en faget mei in puntsje fan it kleed it swit derút. Op it oanrjocht stiet inkeld in gleske. Se hienen tegearre de lêste kopkes en glêzen noch ôfwosken foar't se op bêd gongen. Hy hie ek net sliepe kinnen en hie blykber noch wat dronken. Se hie syn ûnrêst field. Hoe't er mei alle krêft besocht stil te lizzen om har net te steuren. Mar dêrfoar spande er syn spieren sa strak dat syn rêch oanfielde as in planke. Doe't er der sa stil mooglik ôfgong en de doar mei in droege klik tichtfoel, wie se bliid. Se sprate de earmen en de skonken wiid oer it bêd út en stoarre skoften mei grutte eagen nei de solder. It waard al mar hiter. De keamer waard sa benaud dat se bytiden de mûle iepensette om te sykheljen. Har tinzen makken hieltyd deselde rûntsjes en om de sirkelgong stil te setten draaide se har no en dan op in oare side. It wie om 'e nocht en se koe oars net mear dwaan as hoopje dat de sliep dochs noch komme soe, sadat de tiid leech oan har foarbygean koe.

Har fuotten plakke oan it swilk as woe de keuken har fêsthâlde no't se nei de doar rint. De kleden waaie eefkes nei binnen ta en de doar falt fansels achter har ticht. Se giet de keamer troch en sjocht dat dêr de doar nei it balkon iepenstiet.

Syn rêch glânzet as er him fier oer it stek bûcht en it ljocht oer him hinnefalt. It is as stiet er dêr mar heal, fan de mul ôf yn it skaad. Se sjocht hoe't er de fuotten eefkes faninoar delsetten hat. De teannen bewege justjes, as sieten se yn te krappe skuon. Hy hat de earm takken breed oer de lining lein en hâldt de holle foardel. Se bliuwt deastil yn de iepen doar stean en lit syn byld djip yn har delkomme. Mei de eagen streaket se de lange skonken mei it dûnkere hier, de smelle billen, de hurde heupen. As lei se de finger derop, sa klear fielt se de glêde hûd fan in âlde groede op syn earm, it koarte hier yn de nekke dat nei boppen hieltyd tinner wurdt. Har eagen begjinne te prykjen en se faget der mei de achterkant fan har hân oerhinne. Se makket de beweging te breed en rekket mei de fingers de doar, dy't piipjend reagearret.

Hy sjocht har stean, de eagen read, it swit ûnder har noas, en de hân, dy't fan de skrik hingjen bleau, as yn in wifeljend wiuwen. Lyts en ferlern

[p. 303]

stiet se dêr, sûnder klean, inkeld mei harsels. Hy glimket en nimt stadich in hân fan de lining, stekt him nei har út en lûkt har súntsjes tichterby as se wat weromlûkt, net wit wat se dwaan moat, sa bleat yn de iepen loft.

‘Kom mar, nimmen sil ús hjir sjen’, flústert er. Se krûpt, mei de rêch nei de loft, yn de romte tusken syn earmen en it stek. Hy leit syn hân achter har holle en se lit har der swier yn hingje.

Se reitsje inoar amper, lizze hoeden lichte hannen op it liif fan de oar as yn in taastend sykjen nei feilige plakjes. Ticht by syn oksel fernimt se de rook fan swit dy't yn it bêd, doe't er der net mear lei, om har hinne hingjen bleaun wie. Har lippen lûke paadsjes oer syn boarst, se priuwt en flústert der leave, bange wurden tsjinoan. Hy nimt har gesicht yn 'e hannen en tutet de eagen ticht, de mûle iepen. Se himet as syn hân de hiele breedte brûkt en grut oer har liif streaket. Alles wurdt grutter en rûner en de waarmte fan de bûtenkant krûpt nei binnen.

Se fernimt it net mear as hy by har weiskoot. Hy lit de doar fan de sliepkeamer iepenstean as er him ûnder de kâlde dûs ôfspielt. Under it ôfdroegjen sjocht er har rêch yn de fertroude sliephâlding, rûn en rêstich. Yn de keamer set er de wekker op de tafel en wachtet, mei de eagen de wizers folgjend, op de dei.

Se glimket yn de sliep. Har hân dy't stil op har mage leit, giet yn in rêstich ritme justjes op en del. Troch it tinne lekken hinne sjocht er de bobbel op har bûk dêr't it ferbân sitte moat. Hy doart har hân net beet te krijen no't se sa fredich sliept. In kertierke lyn hied er al eefkes mei har praten, mar se hie op syn fragen frjemde antwurden jûn en har hannen hienen hieltyd oan de izeren râne fan it bêd fêstgrypt. In suster hie by har sjoen, har hân beetkrigen en mei twa fingers oan de pols field. Hy hie har skynber freegjend oansjoen, want se hie nei him knikt dat it goed wie. It rare praten kaam noch fan de narkoaze, mar dat wie oer in skoftke wol wer oer.

Hy wurdt kjel fan har hân dy't sykjend syn wang rekket. ‘Kom ris wat tichterby’, flústert se heas. Hy ferskoot syn stoel, giet oerein en bûcht him oer har hinne. Hoeden tutet er har op de mûle. Har lippen trilje in bytsje. Of binne it syn eigen? ‘Docht it sear?’ freget er. Se knikt. ‘Dat giet wol oer’, seit se, en sjocht om har hinne. De ynfúspûde bongelt skean boppe har holle. Se folget it slankje mei de eagen. As se by har hân komt, wipt se der glimkjend mei op en del en lûkt de knibbels omheech. ‘Sjoch’, seit se, ‘alles is wekker.’