Trotwaer. Jaargang 20

[p. 220]

Harmen Wind
Trije bisteprintsjes

Utdaging

‘Moarn ko!’, rôp de protter. ‘Altyd mar kôgje he'n?’ De ko slokte en grommele: ‘Wêr hast it oer, skytfenyn?’

‘En mar yn it lân omwâdzje he'n?’, die de protter deroanta. ‘Mei sa'n ûnfoege gleie sek tusken de poaten soe ik my nammers deaskamje!’

De ko swypke trije strontmiggen plat en grânzge: ‘Hear do ris efkes, smoarch eigenwiis stik fretten, hasto wolris ûnder in kowepoat lein?’ Se eamele der mar wat hinne, der kaam har sa gau oars neat yn 't sin.

‘Nee’, lake de protter en struts del op 'e kowerêch, wêr't er wat libben guod út it hier begûn te pjukken, krekt bûten it berik fan 'e klabats. ‘En do hast seker ek noch nea iepensnien oan in slachtersheak hong!’ ‘Watte?’, frege de ko ferbjustere.

‘Sjoch ris’, rattele de protter, ‘do meist der wol wêze ko, want do bist nuttich! Hast wol yn 'e rekken datst eins foar myn wille bestiest?’

‘Flean op do!’, balte de ko. ‘Dalik’, andere de protter. ‘Sjoch, it sit sa: de minsken libje fan dy en ik libje wer fan de minsken. Do bist okee ko!’

En doe't de protter opfleach, stie dêr de ko ferslein op 'e reed. Se snokte.

[p. 221]

[p. 222]

Konkurrinsje

Dêr sieten se: op in pompeblêd de kikkert en de flinter op in swanneblom.

De kikkert blies almeugend grutte bûlen oan wjerskanten fan 'e bek - hy hie sa wol wat fan in otter. En dêrby begûn er te kweakjen, sa gekoanstekkerich as in ekster.

Doe't er klear wie, seach er grutsk nei it flinterke en frege spotsk: ‘Kinsto dat?’

De flinter sei neat. Se liet har oprôle tonge yn in omsjoch de blom ynpylje. In amerij hood se har wjukken iepen. De kleuren skitteren yn 'e sinne.

De kikkert sykhelle in bealchfol, sette ôf en makke in sweefdûk fan wêrkomjowei. Mei in soad gespat ferdwûn er ûnder wetter. In tel as wat letter kaam er boppe, tichter by de flinter. Syn griene rêch glânzge fan wille doe't er stinde: ‘Kinsto dat?’

De flinter hood har stil. Mar ynienen dûnse se boartlik yn 'e loft en nei in pear djoeiske rûntsjes siet se mei dy hiele fine triljende wjukjes op 'e tsjelk fan in oare swanneblom, justjes fierder fan 'e ljepper.

Dy sette in alderheislikst heech krop, waard sawat wei tusken syn bûlen, snettere omraak en bleau, nei noch sa'n gjalpsprong, wol in menút ûnder wetter. Doe't er wer opdûkte, koe er it gnizen hast net litte wylst er narre: ‘Dat kinsto net he'n?’

De flinter andere net. Se seach fereale nei in lytse brune rûp dy't him oan 't ferpopkjen wie. Doe kaam der in pûsterke wyn dat har optilde en heech de blauwe himel ynspile, deun oer de glêzige froaskeagen. Doe't se net weromkaam, liet de kampioen him misledige nei syn blauwe modder sakje.

[p. 223]

[p. 224]

Moederaasje

Iere maitiid. De sinne rikte nei alwer in nij hichterekord. As in ljochtbak lei de tochtsleat yn de greide, de boaiem bleatlein. Grien om efter wei te krûpen wie der noch net folle. Ungenedich sichtber lei dêr de mânske rôver. It triljen fan syn finnen en it pompen fan syn kiuwen makke syn mimikry ta in oanfluiting. Hy lei foar skut. Eltse proai hie him fan fierren al yn 'e rekken mei syn bûnte bealch. De snoek hie it mier oan himsels. It libben wie sinleas, it doogde nearne ta, dat wie sa klear as glês. Mar syn roppigens wie der net minder om.

Tichteby yn 'e ûnderwâl stie de ielreager fûleindich yn it wetter te dikerjen. Komselden hie it sa trochsichtich west. En it libben dêr yn 'e djipte hie er in soad niget oan, fral omt it gjin euvelmoed hie yn it boppesleatske. It tocht gewoan dat by de wetterspegel de wrâld ophood. En ta beskate hichte wie dat fansels ek sa, betocht de ielreager wiisgearich.

Syn hals ferstive: der glied in readfoarn oer de sânige boaiem. It bist ruoike ferfeelsum in eintsje om yn 'e sinne en bleau stomtafallich krekt bûten it berik fan 'e reagerbek. De fûgel makke noch al de ynliedende dûkbeweging, mar dy stûke healwei, as waard de film stilset.

Yntiid dangele de readfoarn fierder, soargeleas, oant... yn ien rimpen sturtslach gisele er om syn as en rekke út it skoatsfjild fan 'e snoek, dy't stymsk lizzen bleau dêr't er lei: in libbensgrut warskôgingsteken.

Doe koe de slynder oan 'e kant dan dochs noch syn skaai ôfmeitsje. De fisk ferdwûn yn in sucht út de wrâld en in pear tellen letter lei de tochtsleat der wer skjin en himmel by.

De ielreager stiek de snaffel omheech foar in bettere trochgong en stoarre mimerjend nei de snoek. In pear jier earder hie er him, mei in bytsje sin en goeie wil, noch út syn lijen ferlosse kind. No koe er it net mear behappe. De skarlún moast him mar troch syn triennedelte hinneslaan. It wie op 't lêst ek net eltse dei sok moai waar. En de wetterflok begûn al kreas út te rinnen...

[p. 225]