Trotwaer. Jaargang 20

[p. 194]

Harmen Wind

It âlde liet I

Wy bin' sa pynlik kwetsber, skat,
yn fel en bien bliuwt leafde stykjen,
oan 't ein fan ús omearming sykje
hannen nei dy en my, en wat
ús skruten lichem utert is
ûnrêst - 'k hâld dy fêst en wit
dat dêryn krekt it teken sit
fan ús beheining, ús gemis:

wy binne ierdsk. Mei al ús sprekken
diele wy mar sa'n bytsje mei.
Yllúzjes en beloften brekke
ûnder de twang fan ljochtskyndei,
ús lok waard fan myn wurden lekke,
wat ik der ek foar moais fan sei.

[p. 195]

It âlde liet II

Is dit it dan? It tryste âlde
altyd opnij herhelle liet
fan leafde dat sa lang bestiet
as langstme? Kinsto fan my hâlde
wylst tiid ús opfret? Al te koart
is ús bestean, 't wurdt jûn en nommen,
it ôfskie sit al yn it kommen,
wêr soe bedarje wat ús bart?

Yn dizze kwetsberens bliuwt swijen
allinne oer. Do bist my nei.
't Wêzen hat neat mei gean te krijen,
wy krûpe yn de lijte wei
fan dit momint, en yn ús frijen
spilet fan fierren sjongen mei.

[p. 196]

It âlde liet III

Leau my mar op myn harkjen, skat,
lústerje nei it ivich liet
dat bûten ús bestean bestiet,
net ûnder wurden. Lit ús lot
net ôfhingje fan ús ferfarren.
De takomst? Och, moarn bin' wy âld,
lit ús net sprekke fan behâld:
wy wurde yn it hearren sparre.

Al bliuwt ús iensumens tegearre,
is ús ferbûn in siden tried,
it bin' de dagen mar dy't stjerre,
it is mar libben dat fergiet,
yntiid wurde foar ús ornearre
de jierren fan it ûnderskied.

[p. 197]

Dit noch

De ôfstân dy't it tastel falt
skriuwe op in kladde oan
wa't op dy wachtsje,

dat de oankomst net trochgiet,
dat se mar nei hûs gean moatte,
it libben deryn hâlde.

In reisferslach: wy ferlieze
hichte, fine de ein fier
foar de bestimming; ik bin
net fergees berne mem.

Dit noch te dwaan, de tiid
nimme om te groetsjen dy't
dy leaf binne. En yn dy sin
foar altiten te bliuwen.