Trotwaer. Jaargang 19

[p. 237]

Wilco P. Berga

Applaus

Oeral in bern al âld
Mei in mongolemasker sa te sjen
Ut takken pylk en bôge
Ien docht wetter nei
In oar bûcht as in wyn
De strûken nei de grûn

In paad is sûnder muoite
Ofset mei wat hagedoarn
Wêrnei't in lôge staasje
Fan handiedigen, de rêch
Rûn foar it simmerljocht
It pear mei skrik besingelt

Mar de breid is echt. Se laket
En se gûlt om it bedroch
Omdat de jonge yn har rokken
Wol. En om't er as in man
Ferstiift wylst elkenien
Foar har applaudisearret

[p. 238]

Fûgels

Yn myn tún hâld ik
In fûgel fmzen. Loklûd fan in fink
Wylst de klyster mar wat omrint
Op it dak fan stjerren
Yn it selskip fan de roek

Jûn is myn faam te let
Net wend oan wyn en froast
Sadat ik oan de koekút útstel
Har te roppen foar't de snie der is
Foardat har eagen fan fertriet ferhurdzje

Mar de fûgel harket amper
Raast mear as in feale gier en
Sjocht bespottend op my del
Hy lient syn fearren en syn sang
Net oan in minske, net oan leken

[p. 239]

De nacht

De nacht is net mear
Sûnder messen
Sûnt de tiid
Dat ik him nedich ha
Net mear betrouber
As de jonge dy't er altyd wie

Goedmoedich sliepend as
De stêd. Oant yn novimber
Skaker by de lampe
Yn it wyt kantoar moarnsier
De gycheljende unifoarmfamkes
Post sortearjend
Letter, fier nei jannewaris
Hieltyd fûler
Laskjend oan de tsjettels
Foar it fjoer

De nacht is no al lang
Net mear de jonge
Dy't er altyd wie:
Oant de hoanne fan ljocht
Hieltyd sêft en sûnder messen

[p. 240]

Lânlibben

Fan 'e kimen haw ik
wer tefolle hân
Fan skalen grôtfol mankelikens
en te grutte tafels grien
Tefolle skrokken fisk en iel, wêrfan't
de fluchste my noch krekt ûntkaam

Ek fan de fûgels ha 'k goed iten
alderheislikst sjongen leard en
my ferfretten oan 'e protters
oant ik fearren spuide
Op 'e jûn noch wjukken oandien en
wat omflein oant in falk my deade

Yn 'e nacht noch mei har lûden
yn 'e kop haw ik my foarnaam
om net mear te iten. Mar dochs
yn 'e sliep koe 'k oppenij
net wachtsje op 'e earste wyn fan
dagen mei as 't even kin noch mear

[p. 241]

Skilders

Lit de skilderijen der mar yn
En rop it ljocht
Lit dan de skilders oan it wurd
En harkje

Nei it sêfte skrassen
Fan har stimmen
Nei har hannen dy't mar suchtsje
At se tinkend oan in frou
Har mei it doek de lea omklaaie
Hoe't se sliepe
Mei de eagen altyd iepen

Harkje hoe't se swittend
Troch de stêden skreppe
Om op tiid te wêzen
Foar it ljocht. Om dan
De kleuren fan 'e see
En fan 'e stêd te mingen
Krekt salang't in lân ûntstiet

En harkje dan ris
Nei de lûden fan dat lân
Nei de fanfares en masines
Hoe't de kleuren dêrfan
Bonke as har hert
Hoe't soms it doek
De siken ynhâldt

Lit de skilderijen der mar yn
En rop it ljocht derby
En harkje