Trotwaer. Jaargang 19

[p. 126]

[Nummer 3]

Wilco P. Berga

Ljocht

It moat wol as in
reizger mei treinen gean
Mids heuvels, efter in gebou
wat flauwer. Lykwols wêr't ik
ek mar útstap hieltyd earder
Mei inselde regelmjittigens
it lân trochreizgjend as de frou
dy't juster en ek hjoed
tsjinoer my hieltyd sliept

Lykas se der moarnier
wer wêze sil. Wer mei it ljocht
dêr't ik likemin fan wit
wêr't it yn 'e nacht tahoden hat,
der wol foar soargjend
dat se tsjin 'e jûntiid
my wer foar is

[p. 127]

Ljocht II

Wen ik mar net oan dagen
Mei in ljocht
Lykas in frou soms
Om in strjithoeke even skittert
Foar in dei mar yn 'e stêd
En tsjin 'e jûn
Wer like hurd tebekklaut
Skynber sûnder reden

Bin ik hieltyd wer te let
Wer stien te dreamen

[p. 128]

Ljocht III

Ljocht is altyd ûngeduldich,
as in hûn foarútgeand
Ungefoelich foar protesten
dat ik net sa hurd wol. Noch
safolle brieven oan in frou
skriuwe moat. Yn kleur sadat
se tinke sil dat ik it wol
oan tiid hân haw. Wylst datselde
ljocht my der net ta ha wol
hieltyd myn wurden driuwt

[p. 129]

Ljocht IV

Wylst de strjitte triljend
gevels nei it skaad ta keart
soarget it ljocht foar brân
yn hieltyd wer in oar glês
Mei dêrefter as in bleke plant
in hân dy't rikt nei in stjerrend blêd

De middeisoere hâldt ynienen stil
en sels it asfalt jout gjin lûd
wannear't in bern lûd hearre wol
wa't de swarte staasje oanfiert. En foar
wa't dochs dea it ljocht net wachtet
Oppenij in fletgebou ferbaarnd