Trotwaer. Jaargang 18

[p. 255]

Willem Abma
Dea fan de moskefrou

wekje

lit no it ljocht mar dôvje
te lang al ha jo lijd
de oeren dy't foltôgje
ferhope en ferswijd

in moskje tikket tsjin it glês
en ik noch krekt gjin wês
lês wat it skriuwt as yn in drôgjen:
de dea hat fan it libben har befrijd

[p. 256]

ferweve

it snijt in wrâld fan sniewyt sweven
ik sit te mimerjen foar it rút
fal fan flokken hat jo antlit heve
it smeket my om in beslút

it snijt. in sniewyt sweven smeit
dy't binne en wiene oanien
in bern bliuwt mei in mem ferweve
himel en ierde wurde ien

[p. 257]

de âlde iik

wa bespile de nacht dat jo ferstoaren
de harpe fan dy ieuwenâlde iik
klanken alles sa folslein feroaren
dat sels it ferwulft der fan iepen briek

it fjoer dat ivich yn de stiennen sliept
waard lôgjend wekker út syn slomme
mar doe't it swurk him foarme ta in krypt
is 't lûd fan de âlde iik ferstomme

[p. 258]

de do

griis en rûnrêgich stiene jo
brieken de bôle ta krommels
doe tusken de mosken samar in do
in fêst patroan feroare hommels

de mosken hipten op jo gear
op hannen rêch sels om jo tosken
rûnom sieten griis de mosken
jo hier: ien grutte moskefear

de do allinne fleach wer fuort.
wat hat jo út it libben skuord?

[p. 259]

flits

der fleagen skiere roeken om 'e toer
de boereswellen út de galmgatten
dûkten op eltse klokslach as om foer
oer it tsjerkhou skeaten skou de rotten

doe wylst it ljochte oan 'e loft
ha wy de lêste ear' jo brocht
gjinien dy't om jo grêf stie tocht
dat soms 'n siele yn wjerljocht fljocht

wy ha elkoar net út it each ferlern
ik sjoch jo rinnen yn it jûntiidsrea
optein binne jo optild fan 'e dea.
hoe fielt it mem te wêzen sûnder bern?

groetsje Petrus en fral foar Judas bid
dat ik op beide lykje is wat ik wit

[p. 260]

rêst

jo binne yn 't wisse witten gien
-der tripkje mosken op jo stien-

in fredich laitsjen om jo lippen
-wat dogge oars mosken op jo stien te hippen-

jo binne yn God syn hannen wei
-de sinne skynt de hiele dei-

[p. 261]

P.S.
de swel

it duorre mar koart, amper in tel
dat ik myn tebroaz'le spegelbyld seach
yn 'e brutsen eagen fan in swel
dy't him wyld tsjin myn finster dea fleach

dat de hertklop fan it beevjende bist
myn hân trochtriljend oergie yn myn lea
sadat ik doe alhiel ferbjust're wist:
al by it libben is men opnaam fan 'e dea