Trotwaer. Jaargang 18

[p. 204]

Jac. Dykstra

Oergong

Yn it grille ljocht fan ein septimber
dûnsje michjes op en del, ien tel
noch is it simmer, ien tel is't as fan âlds.

Dy waarme sinne op 'e Swette, de elzen
noch sa fol fan blêdte, wylde einen
fuorgje stilwei trocht it wiet.

Mar do en ik, wy stoarje foar ús hinne,
der is sa'n grutte leechte tusken ús
en wurden dogge no ek gjin fertuten.

Dat, wy dogge der it swijen ta, lykwols
de michjes dûnsje op en del, ien tel
is it noch simmer, ien tel stiet alles stil.

[p. 205]

Op 'e kear

Leave, fernij my wat ús bynt,
wat bining jout oan brûkte tiid
en lang bekuolle tinzen.

Wy wiene byld en spegel beide,
duorjend mei mekoar ferbûn,
mar net by steat ta gearfal.

Der is gjin moederaasje mear,
wy binne wurch fan alle skelen
en wachtsje inkeld op 'e kear.

Sa kin it ommers net bestean,
want troch de kleasters fan ús gean
krûpt skier en ynlik swijen.