Trotwaer. Jaargang 18

[p. 120]

Eppie Dam

Reisgenoat

Hja siet yn 'e trein
- as hie hja in reis hân -
ferlidere en stil foar my oer,

de fealgriene skoaltas mei sjongende nammen
as in drôvich hûntsje tsjin it rjochterbil,
mei eagen wetterich as kikkertsdril
mei boarsten
nei ûnderen ta ôfrûne
op in stoer.

Har skouders wiene sa smel
dat se 't bestean net heve koene
dat har pleage.
Har moed rûn der sydlings bydel.

In finger tyske yn in knoopsgat
fan har fetlik-learen jas
en ûnderwilens haffele hja de kaken
smachtsjend fan 'e kaugom los.

[p. 121]

Senioren

Har bewegen yn 'e dize
fan 'e gazen heining,
sprekt fertraging út
en frede mei it ôfgean
fan har krêften.

Mei de hjerst fermoedsoene,
ferjouwe hja de skonken
de lôgens fan it fuotwurk.
In bytsje earmslach
is har al genôch.

Hja hawwe it racket
mei spinreach bespand,
sa genedich
is de macht
fan har toucher.

Hja slane de ballen
mei inkeld it idee:
hoe hâlde wy it
spultsje geande,

as in beam
dy't bang is
om te stoarmjen.