Trotwaer. Jaargang 18

[p. 12]

Bart Teroele
Ien rûntsje rûnwei

Alles moat goed sitte. Oars knypt it ûnderweis tefolle ôf. In koart sportbroekje ûnder de lange treningsbroek kin noch krekt. Mar fan boppen wol in switsjurt mei dêroerhinne in tennishimd mei koarte moukes. En dan yn ien rûtinearre zip de rits ticht fan it treningsjek. De fuotten yn dûnkerblauwe draversskuon spesjaal dêrfoar makke. En as lêste it flymjende stiel fan it sûkerskjinne mes mei earbied yn de learene hâlder, dy't om it linkerankel fêst sit, gliidzje litte. De bokse fan de broek der moai kreas oerhinne teare, net in mins dy't der wat fan sjocht.

Earst noch even droechdrave yn 'e hal om de spieren even skrikke te litten. It sykheljen past him der automatysk by oan; de bloedsomrin jaget mei it bloed nei de uterste einen fan de hierfetsjes. It hiele lichem stiet op skerp. It is tsjuster, neare nacht, bûtendoar. Mar aansen oan 'e rûnwei rint se lekker feilich yn it skynsel fan de strjitljochten. Of feilich, wat hyt feilich. It earste eintsje nei de rûnwei set se de sokken der even yn. Aanst op de rûnwei kin se har gewoane ritme wol drave. Even flimet it troch har rjochterankel. It gebrûklike protest fan de rjochterfoet tsjin dizze deistige strafeksersysje.

Lekker feilich komt it skynsel fan de rûnwei op har ta. Yn har dûnsjende kedâns draaft se yn it okergiele ljocht. Oan 'e oare kant fan 'e dyk draaft ien lyk mei har op. Mar hy of sy (in hijke tink), draaft wol krekt even hurder. In stevige wyn smyt har sa no en dan lytse snjitsjes wetter yn it gesicht. It reint net echt, alhoewol't je dêr fierder gjin lêst fan hawwe soene at it dat wol die, want troch de ynspanning fan it draven brûzet it swit jin op 't lêst ta'n alles út. Net folle minsken op 'e dyk. It rint ek al nei healwei tsienen sjucht se op de klok oan 'e kant fan 'e dyk. Dat is ek sawat har tiid at se oer it earste fiadukt draaft. Achter har heart se ek ien draven. Oan it lûd fan it draven en it snuven kin se hearre dat er net lekker licht rint, mar de hieltyd folút op de hiele foet delkomt. Dy hat de ein goed yn 'e bek, of hy draaft net sa faak. Dêr rint er al neist har. Mei lijen kin er har foarby komme om't sy ek ûnmerkber in bytsje hurder begjint te draven en in eintsje flak achter him rinnen bliuwt. Moat sanoadich wer syn manlike superieurens bewize. Mar sokken hat se al sa faak meimakke en se wit presiis hoe't it fierder gean sil. Noch even en hy sakket hurd ôf en moat sy him wer foarby. Mar dizze hâldt it dochs langer fol as at se ferwachte hie.

[p. 13]

In ein foar har út siicht er ynienen rûngear oer de grûn. De skrik slacht har even yn de fuotten. Soe er in oerhaal of sokssawat hawwe? O nee, hy makket syn fiters los om se better fêst dwaan te kinnen. Ja, ja dat grapke kin se no sa stadichoan wol. At se harsels oer de meuch rûn hawwe geane drekt de fiters los. Se hat him samar ynhelle en op it stuit dat se him foarby sil, komt er oerein en grypt nei har boarst en tusken har fuotten. It hert slacht har in slach oer mar ek tagelyk slacht se yn in refleks dy gripende kloeren fan har ôf. En mei set se de sokken deryn, oant se neat mear fan it skellen en rachen achter har heart en se om doar te sjen.

De man is nearne mear te sjen. Stadichoan wurdt se wer wat kalmer. Dit hie se noch net earder meimakke dat in man sa min in oer himsels ôfroppen nederlaach ferkropje koe. Wat die se hjir ek allinne te draven! Dit wie de lêste kear dat se hjir jûns rûn. Foaral dy boskjes oan it begjin en de ein fan it fiadukt wiene ideale plakken om har yn mei te lûken, plus de rest. Wat joech it har at se in mes by har hie mar se koe der sa gau net bykomme om der wat mei te dwaan? Se moast it eins mei in riem op de heup drage kinne, mar dat wie wol wat al te opsichtich.

Wat wie dat? Komt dêr wer ien op har ôf? Nee, it is har skaad dat yn en út portiken fan huzen dûkt. Dêr kin fansels ek ien him yn ferskûle hâlde om der ûnferwachts út te sjitten en har mei nei binnen te lûken en yn sa'n nearzich lyts kelderhokje tenei te kommen. Unwillekeurich giet se sa fier mooglik fan de huzen ôf rinnen. No moat it net mâlder, der is har ommers noch noait sokssawat oerkommen. (No ja, op dy frustrearre sa-noadich-ek-drave-moattende kantoarhin fan sakrekt nei dan.)

No krijt se aanst even in ein sûnder bebouwing lâns de rûnwei, mei links en rjochts braaklizzende grûn. Moai oersichtlik, mar ek sûnder de feilige beslettenens fan de huzen. Gelokkich, dat hat se wer hân, en de earste snackbar slacht syn fette wâlm fan ôfbakt fet har yn it gesicht. Even de siken ynhâlde dan mar. In petatsje is trouwens wol lekker sa no en dan, mar dan moat it net sa stjonke yn sa'n tinte. Dat bedjert de lekkerste honger.

Allemachtich wat in stik wyn komt der achter dat fletgebou wei. Se stiet hast even stil, mar dan boarret se har mei de holle foardel en it boppelichem mear foaroerbûgd in gong troch de muorre fan wyn. De fytser op de fentwei neist har kin it net mear fytsende hâlde en se draaft him hast triomfantlik foarby. Dat is altyd moai wurk: in fytser yn 'e wyn foarby drave.

Dit lêste fiadukt noch en dan hat se har rûntsje hast wer hân. Dit part fan de rûnwei, mei it fiadukt, rint min ofte mear oer in útrinder fan it yndustryterrein. Dit eintsje der by op is har altyd in geniet om it lêste der noch even út te goaien. Mar se hat net safolle lucht mear oer om't se harsels yn it begjin tefolle forsearre hat. Chot, ja!, dy rotsak! Se hopet net dat er de kommende dagen

[p. 14]

op har begjint te rinnen. Dy rotsakken ek! Se fergalje al jins wille en je fiele je helendal ûnseker en boppeal ûnfeilich. Mar frjemdernôch fielt se har der ek skuld mei oan hawwen. Hie se dy man net tefolle fernimme litten dat se him wol twa kear oer koe? Se hie der altyd wol wat rekken mei holden, dat soks ris in kear gebeure soe, en dat mes dêrom by har stutsen, mar dat it nochris echt gebeure soe, woe har noait sa oan. Mar yn elk gefal, se is no hast boppeoan it fiadukt. In trein rydt stadich ûnder har troch. Der sitte mar in pear minsken yn. Dy binne daliks ek thús. Noch tsien menuten draven en je dan hearlik achteroer falle litte yn de útswitstoel. Dat is it moaist fan it hiele draven.

Wat skarrelt ien dêr frjemd oer it trotwaar, ûnderoan it fiadukt. En neist him stiet in auto mei de ljochten oan en draaiende moter. Ynienen sjit de gedachte as in hite lôge troch har hinne: it is him! It is deselde grizel dy't har by it begjin ek al oanrande woe. Se is noch tweintich meter fan him ôf. Hy is it beslist. MAR DAN SAKSEARRET DE PANYK EK LIKE HURD AS AT ER OPKOMT. En hy hat wierskynlik freonen ophelle om har foargoed te pakken. DE MAN FRUTSELT WAT OAN SYN RUTEWISKERS, STAPT DAN YN EN RYDT MEI IN SOAD GASJAAN FUORT. Yn panyk draait se har om en sil se wer by it fiadukt op drave. FAN KLEAREBARE OPLUCHTING MAKKET SE UNDER IT DRAVEN EVEN IN LUCHTSPRONKJE. Mar by it omdraaien knoffelt se mei har rjochterfoet ûngelokkich by it trotwaar del. YN 'E FIERTE RATTELT IN TREIN OER DE SPOARBREGE. Har foet slacht dûbeld en der knapt ek wat. SOE SE NET TREINMASINISTE WURDE KINNE? In flymjende pine skuort troch har ankel omheech. JE MOATTE O SA KALM EN EVENREDICH FAN AARD WEZE, HAT SE WOLRIS HEARD. Se raast it út, en kin noch mar in pear stappen dwaan foar't se foaroerbûgd fertwivele nei har ankel grypt. AT DER NO IEN SAMAR UT IT TSJUSTER WEI YN IT LJOCHT FAN 'E KOPLAMPEN FOAR DE TREIN SPRINGT, DAT IS OARS WAT AS DAT IN HEALE GEARE HAR PREBEARRET OAN TE RANDEN. De triennen spatte har yn 'e eagen. SOE SE DER WOL OER KINNE? Se prebearret wanhopich wer in pear stappen te dwaan. STRESS-BESTINDIGENS NEAME SE SOKS. Mar it is krekt as stiet har hiele foet yn 'e brân. DER SILLE SE BY DE N.S. EK WOL WER IN MOAIE KURSUS FOAR KLEAR HAWWE, DER'T JE ALLE BYBEHEARRENDE SPANNINGEN OP FERANTWURDE WIZE YN KWYT WURDE KINNE. Machteleas sakket se op it trotwaar del. ACH WAT KIN HAR DAT EK SKELE. Se doar net fansiden te sjen, hoe't dy grizels, sûnder mis, op har takomme sille. WAT SOE MINSKEN DER NO YN OANLUKE, YN SA'N BAAN. Se heart hastige fuotstappen en in auto dy't yn 'e jankende achterút dy fuotstappen begeliedt. DE HIELE DEI UTSTIPPELE TRAJEKTEN EN YN 'E KABINE ALLINNICH IN GASHENDEL EN IN HENDEL OM

[p. 15]

DE REM DER OP TE GOAIEN. Noch altyd yn 'e sûs fan 'e pine sit se mei de holle foardel op de hurde tegels en befielt har dikker wurdend ankel sa't it liket. SA STELT SE HAR DAT FOAR. Mar ûndertusken skuort se de linker-bokse fan har treningsbroek mei geweld omheech en gaspet rats, rats it mes los dat se dêrmei ek stevich yn 'e linkerhân fêst hâldt. DER SILLE WOL IN HIEL SOAD OARE DINGEN MEI ANNEKS WEZE, MAR YN PRINSIPE KIN IN BERN SA'N DING BESTJOERE. Dan sjucht se nei de man dy't noch mar in pear meter fan har ôf is en al begjint yn te hâlden en de auto dy't mei piipjende remmen foar har stilstean bliuwt. JE WURDE TROCH IN OAR DE HIELTYD OP DE JUSTE RAILS SET. Twa pear grauwe knûsten, it iene pear hearrende by in opsetten reade holle en in ynkringende dranklucht en it oare pear hearrende by in platslein gesicht en in lichem yn fierstente strakke klean, krije har by de earms beet en as in fearke wurdt se optild. OF NET, DAN WURDT IT FERFELEND. Mar foardat it de beide mannen slagget om har troch de iepensteande doar yn de auto te frommeljen, hat se it mes djip op de side fan it strakke truike treaun, sadat se oan de linkerkant ynienen loslitten wurdt en wer heal op it trotwaar heal dêrneist telâne komt. HO EVEN, HJIR IS DE SYDSTRJITTE FOAR IT PARK DER'T SE YN MOAT NEI HUS. It platsleine gesicht sjucht no heal yn grutte ferheardens en heal fan pine ferlutsen op har del en taast wilens nei syn side dêr't it bloed al tusken syn fingers trochsipert. SE KIN EK DY NEI IT PARKJE NIMME, MAR DAT IS IN BYTSJE OM. ‘Se hat in mes’, raast er lûd nei syn maat dy't har fan skrik even loslit, mar har ek fuort dêrnei sa'n slach tsjin de holle jout dat se achteroer falt en yn 'e sûs lizzen bliuwt. OERAL SJUGGE JE MINSKEN MEI FOLSLEINE OERJEFTE OP BANKEN EN YN STUOLLEN NEI IN HOEKE FAN 'E KEAMER SJEN. ‘Pak har dat mes dan ôf, kloatsek!’, ropt de bokserkop mei oerslaande stim en beide hannen yn de side tsjin de auto oanhingjend. FAAK LEIT DER IN LJOCHTBLAUWE GLOEDE OER DE GESICHTEN. Syn maat stapt oer har hinne en skuort wyld oan har earm om har it mes ôf te krijen. YN OARE KEAMERS SJUGGE JE GRUTTE IEPENTEARDE KRANTEN YN STUOLLEN SITTEN. Underwilens syn geilens net alhiel de baas, triuwt er ek in hân by har treningsjek yn en graait wyld nei har boarsten. MAR IN INKELING SIT NOCH MEI IN OAR TE PRATEN. At er ien te pakken hat ferjit er op slach it mes, skuort mei syn oare hân har beide broeken in eintsje nei ûnderen en klaut rûch tusken har fuotten. NO JA, SIJ HAT EK ALLINNICH MAR HAR KAT, MAR DY MAKKET YN ELK GEFAL NOAIT RUZJE. ‘Stek har dea’, himet de bokser. HJIR IS SE AL WER BY DE FLET. Mar syn maat, alhiel ûnderdompele yn eigen geilens, roppet wylst syn broek fan 'e kont en giet op har lizzen te riden. NO IT LESTE EINTSJE NEI DE PORTYK UTRINNE DAN KOMT SE PRESYS OP IT GOEDE MOMINT

[p. 16]

BY DE TREP OAN OM DY RUSTICH OAN OPGEAN TE KINNEN. Troch syn wyld rossen en de dranklucht dy't har yn it gesicht slacht en mei geweld yn har noastergatten opkringt, komt se wer by har positiven. MOARKE STIET AL ACHTER DE FOARDOAR TE MAUWEN. Flak foar har eagen sjucht se in rige broazelige tosken dêr't ûnfersteanbere lûden tuskentroch guorrelje, tegearre mei bellen flibe dy't stadichoan fierder útrutsen yn lange triedden op har noas en wangen telâne komme. YN 'E KEUKEN LUKT SE HASTICH DE FITERS FAN HAR SKUON LOS, DOCHT DE SKUON UT, HAR TRENINGSBROEK EN JEK EK, EN GASPET DE HALDER MEI IT MES LOS. En mei dat se har dat allegear gewaar wurdt, stekt se yn in refleks it mes dat se noch altyd yn 'e hân hâldt de man yn 'e rêch, dêr't it mei faasje tusken de skouderblêden ferdwynt. SE HELLET IT MES UT DE HALDER EN SET IT MEI IN KLAP, SADAT MOARKE DER FAN SKRIKT, RJOCHTOP YN IT BOLEPLANKJE. Mei in lange úthaal, dy't út syn yngewant liket te kommen, jout de man foar't lêst lûd. Dan falt syn lichem mei in doffe bûns op harres del, syn holle neist harres op de hurde tegels, syn hannen noch heal by har klean yn. De bokser leit op knibbels by de auto en stoarret glêzich nei al dat focht dat oer syn hannen samar op de ljochtrôze strjitstiennen rint.