Trotwaer. Jaargang 17

[p. 343]

Cornelis van der Wal

Breinreizgje

It beweecht mei wietich glêde poatsjes,
dy't krûpe oer ik wit net
hokfoar nuvere substânsje,
oant it hast koarjend bedarret
by de grize kwabben,
dy't fochtich stinne fan in wierhyd;
de breinfisken dy't skeind
delstoarte.
It kâlde pearske bloed
rint ranend lâns de medysk beferzen
wetterfal.
Slacht stikken op it iis fan misbegryp.

[p. 344]

De frijfeint

Fynwreaun fan hegere fingers
bin' de toarre lippen dy't it sizze soene;
it swijen yn lym, it krektberne michje

dat dea dreaut yn dyn reade wyn;
de droanende bassen, de reek
dy't tydlik hillich makket.

De leafde, dêrsto deadsbenaud foar bist,
hat har mannichfâldich fochtich
foar ferhearde senuweagen oppenearre;

mar nea silsto sa'n wêzen beseare.
Soest net ris oer it hegere eamelje?
Earst mar wer wat fan it reade.

[p. 345]

Jeugd

Ut syn jongesklean dy't droegje
by gielblauwe flammen fan 'e koalenkache
slacht in damp dy't lekker rûkt

en tsjin de glêde ruten slane grize triennen.
In lytse jonge baait syn holle yn it rûne
giele lampeljocht en glimket nei syn wite mem.

Mar har antlit is feroare en in stiennen
momkape hâldt de grize weakens, de tink-
wjirms ferhoalen. Syn plasse wurdt luchtticht ferpakt.