Trotwaer. Jaargang 17

[p. 340]

Baukje Wytsma

It tij dat keart

Dyn lea, in fredich strân,
as nei de floed it tij wer
keart, 't blakstille wetter
spegelet yn djippe rêst.

Mar yn 'e holte fan dyn hân
rûst noch de skulpetaal.

It skip dat komt en giet,
licht diningdûnsjend oer
de weagen glied, strykt
aanst it seil.

[p. 341]

Register

By't simmer is de stilte fertikaal.
Wylst alles yn syn waaksdom taastend
rikt, hear ik de hege toanen fan in
selde taal, dy't by it koartsjen fan
de dagen leger wurdt, sonoar, horizon-
taal.

[p. 342]

Tempo doeloe

Foar Mary Louise Schroo

As ik dyn barang út 'e auto krij, dij
foargean nei myn hûs, leit oer de dingen
wer dy wûndre tsjoen, rûkt alles krûdich
lykas yn 't ferline. Ferhalen oer de frou-
lju út it kamp: Kampili. Wytgoud de
moanne nachts, dyn treast as alles bang en
tsjuster wie en fol benearjende geheimen.
Wit ik it noch?
Dyn hier is griis, hast wyt, dyn hûd -
tefolle sinne skeint - is tekene troch tiid.
Mar ûnferoare noch dy wûndre tsjoen, do bist
it Easten. 'k Bin neat as earen, eagen, hannen
fol bewûndering. In koekoeksjong, grutwurden
yn dyn nêst.