Hans Westra
Inferno
Myn siele swevet oer de flakten. Yn myn weagjende hut dy't rêst op fjouwer hinnepoatsjes, dy't mei de sinne meidraait sadat it hjir hyltiten ljocht is, bin ik feilich.
It is in wûndere wrâld. De flakte, ienris in ûnbidich, pearsk bloeiend heidefjild is no ferlitten en minskeleas. Hja binne weiflechte foar my, ik bin harren skrik, nimmen kin my mear wat dwaan. It is hjir útstoarn, lykas in sneintemiddei. Myn hut wâdet, nee, glidet fierder, fan it sompige petlân nei de ûnwêzentlik griene kampkes lân dy't yn it doalhôf fan beamwalen befrissele sitte. It fee is noch net bûten. In oar soe hjir weiwurde yn 'e betizing fan dy libbene ôffredingen. Mar ik, ik haw myn hut, sûnder it keatling fan in fêst plak; hut op hinnepoatsjes, oergong tusken it libbene en it deade - wy stappe ienfâldich oer de beamtoppen.
Ik skrik wekker, ik lis yn myn bêd en it deiljocht stekt my fûl yn 'e eagen. Wat is slimmer, in dream wêryn't jins winsken, dy't útkamen, jin dochs by de hannen om't ôfbrekke, as in wurklikheid dêr't neat yn bart of bard is.
Do, do soest...
Ik gean wer werom, nei wêr't ik frij en feilich bin. It is mistich hjir, al wikenlang. Ik wol rein, fûle sinne en kâlde wyn, triennen yn 'e eagen sa skerp. Hjoed ha se it stik greide, dêr't de dauwe sa flûnkerje koe, dêr't hûnderten jierren lang it fee weide hat, in lêste eilân fan it âlde, ferneatige, omploege mei wrede messen, skalpearre. It sil in plantsoen wurde, in plantsoen ferdomme. Plantsoen, planten dy't neffens foarskrift nèt waakse, surrogaat natoer. Sa wreidet dizze stêd him út, hy smyt syn netten fan beton út oer it lân, en alles wat er fangt komt njonkenlytsen ûnder in laach fan stien te lizzen. Hjir en dêr bliuwe earstoan noch wat stikjes iepen, mesken, as bleate hûd, oant dy ek bedobbe wurde.
Yn myn hut falt it ljocht fan 'e middeissinne, wy rinne oer it fjild by Feanwâlden. No, yn it giele ljocht dat tusken de grize wolken troch skynt, myn hut ferwaarmet, hear ik de hinnepoatsjes stappen, sûgjen yn 'e weake feanboaiem. Ik wit net wêr't se hinne sille. It is goed sa. De tiid bestiet hjir net.
Dêr op it stasjon. De giele hûnekop hie de biddende jonge mûzefalk grypt. Kroandea wied er. De spoarman stie tusken de raljes, krige him op, en hood him mei de wjukken útspraat foar him. (Dy kin nei de preparateur, sei 'k
Auteursrechtelijk beschermd