Trotwaer. Jaargang 17

[p. 254]

Jac. Dykstra

Gedicht

Ik haw it oan dy skreaun E,
dat dyn lûd hiel prachtich klinkt
en dat it dúdlik, sa klear is
as in klûntsje, mar dat wie it net.

Doe't ik dyn blauwe eagen lies,
blier en ljocht omkrânzge, streake
oer dat blonde hier, doe earst
hie ik it yn 'e rekken.

Do bist in útsjoch E, sinneskyn
en wetter op 'e droege lea,
simmerleafde foar de dea

en net allinne wetter, wyn
bist foar my, ik drink dy yn,
de mûle op dyn wiete lippen.

[p. 255]

E.

Rûnst ynienen troch it ljocht,
wylst ik dy tusken fersen socht
hat immen dy miskien wol stjoerd.

Dy bliere tút op spande lippen;
ik wie ynearsten sa benaud
dat it net mooglik wie, net koe.

Mar yn 'e romte fan it hert
ha wy ús dochs nei wenjen set,
sjochst wol, ik laitsje yn 'e teksten.