Trotwaer. Jaargang 17

[p. 256]

Ties Roorda
Ut de Anna-syklus

Ljochtskyndei IV

De omropper op 'e klassike útstjoerder past
de mezyk oan by wat hy hjit de ûnstjêrlike
en ivige augustusdei: Beethoven's Eroïca, te
trochloftich stik yn Anna's te neare TL-romte.

In iisbear hin' en werret se ûngeduerich om,
de dei wol net om, achter har blinen lûkt
simmer, temûk kipet se nei bûten, 't gouden
ljocht yn 'e fûnkjende Munt docht har te sear.

Mei de hoarn fan 'e heak makket se har klear,
leit wer op, wol noch fêsthâlde by miskien:
ien dy't heech yn har te sinnesprekken komt.
Roppich haff'let Anna op 't telefoanboek om.

[p. 257]

Bûten sinnen V

Ferlitten leit se foar pampus en har video:
grykse strannen en koeltme ûnder palmen, Anna
yn har sinne bline romte, de Monroebikini oan,
A'dam sette yn in ereksje fan 't kwik nei see.

Anna ferliest har yn 'e badgastheid op 'e video,
klaait harsels foar Him út en streaket dûm
it skerm, syn sêfte liif, wier gryk praat se
tsjin 'm oan, aloan roppend út al har macht.

Kjel it lûd fan 't ANP dat har oer 't mad komt,
‘Rekorddrokte by Zandvoort oan strân en see.’
Dêr't se werklik wêze kinnen hie, raast Anna
neaken en bûten sinnen, barsten yn har spegel.

[p. 258]

Telefoan VI

It weifallen fan 'e ferbining is it benearjen
fan stilte, oer bliuwt in kreakjen en rûzjen
(as fan 'e see) wannear't ús petear stûket
en koartslút yn net te sizzen suchtsjen.

Iensum giet Anna earne op 'e oare kant
dea ynem, de hoarn op 't herte rjochte
(as in ûndergeande mêst) of wie it inkeld
myn ferbylding dy't har fan kant makke?

De eangst, bist der noch en it razen,
hé kom, de ferbining, se is noch
net ferbrutsen, sis myn wêrst biste
Anna, ik meitsje dy myn stim ta hân.

[p. 259]

Besite VII

Se kalke har de romte fan it libben
wyt, de muorren, spegel en kasten,
de flier en it bêd, dêr't wy yn kûsten,
wytpleisterjen fan tiid oant de ûnskuld.

Wat fleurige blommen wiene har tefolle,
Anna brocht se fuort, in griis en folje
ta sier dêrmei in faas, it steurde har
myn skraabjende tragen oan har muorren.

Inkeld wyt blok yn in abstrakt skilderij,
harsels it plak taskikt yn har ferlitten
romte, neat dat bestean heuge mocht oan
har skiednis, ûnwerkenber stil libben.