Trotwaer. Jaargang 17

[p. 164]

Eeltsje Hettinga
De wegen

1

De koartste ôfstân tusken doarp en
stêd fiert ús rjochtlinich en blyn
de potleadpaden fan sneldiken bylâns,
yn it spoar werfan it tinken himsels
ôfsnijt en rjochtet
(gjin wêzen yn de loaits fan de asfaltrider)

[p. 165]

2

Fanôf de Martinitoer falle de lannen
geometrysk en strak yn 't gelid sa't de minske,
tink ik, him syn wêzen hopet,
ik folgje de omwei, it wyld winen
fan de boalserterfeart bylâns
(dronken bin 'k it trekpaad bûten de redekavel)

[p. 166]

3

Yn de printen fan it bern, dat
himsels ferlear yn it lústerjen
fan it reid en nea
op skoalle oankaam,
folgje ik it paad werom
de boalserterfeart bylâns,
by 't ruerderpiipke leit noch de âlde bolstien,
blau en grien
dy't ik leafhie as gjinien,
de stien dy't op myn streakjen oergie
yn in rûne mûle fan betsjoenjende rûmte,
dêr't ik mem har stim út ferstie,
oh blau laitsjende bolstienne,
ik streakje har nochris de hûd, mar
gjin lûd dat ik hein
dan inkeld it skraabjen fan de fingers
en de fragen, hoe't it djipste
fan de dingen yn ús op 'e doele rekke