Trotwaer. Jaargang 17

[p. 68]

Tsjits Peanstra

Nachtrit

In stille nacht. De ljochten bleek en kâld
strike ûnmeilydsum lâns in hûs, in beam en
in âlde pleats mei dingen net te neamen,
sa rydt ús auto troch in frjemde wrâld.

De doarpen lizze sûnder skoar en hâld
yn lange skaden huverich te dreamen
en even letter blinke oan de seame
de stêdske neonkleuren, mannichfâld.

It feale skynsel fan in lette blom
keatst as mei tsjinsin yn it ljocht werom
en skoot dan mei it tsjuster wer fansiden;

in lichte damp komt út de sleatten gliden
en moannet ús om stadiger te riden,
de tiid keart as fansels de oeren om.

[p. 69]

Twa

Do hiest dy yn in stille rite
graach yn myn hert nei wenjen set,
dyn freonskip moast ik wol fersmite
want by dy wêze koe ik net

Nea hast wat yn my omgie witen
en wersto stiest begriep ik net
sa hawwe wy ús faak ferbiten
en dêrtroch ek ússels ferret.

Inkeld in simmer en in hjerst
ha foar sa'n lot beskiedend west,
de beammen binne omtnnt keal

it deiljocht dat is grns en feal
oer it parkearplak toarkje blêden,
de boeren ha it wurk berêden