Trotwaer. Jaargang 16

[p. 292]

Jelle Kaspersma: Fersen fan Norman Russell

De beam sliept yn 'e winter

de beam sliept yn 'e winter hy
ferweecht dêr't de wyn him mar ha wol hy
komt werom en hy knikkebollet as
it bern op 'e middei mar hy
kin net lizzen gean

hat de beam gedachten
yn 'e winter kin er him
de simmer tebinnen bringe stiet er yn
de snie te wachtsjen kin de beam wachtsje
sa't ik wachtsje?

sprekke de beammen fan bergen ôf
skreauwe hja fan de top ôf de snie
is kommendewei sizze se yn 'e delling de bear
sliept harkje de beammen
nei inoar?

fernimt de sliepende beam de fûgel
dy't klaut en klaut de iikhoarn
dy't tsjin syn slieperige rêch triuwt it hart
dat syn sêfte hoarn wriuwt de sinne
dy't sprekt en seit kom wekker wurde it is no maitiid?

[p. 293]

The tree sleeps in the winter

the tree sleeps in the winter he
moves where the wind wishes him he
returns and he nods his head like
the child in the afternoon but he
cannot lie down

does the tree think thoughts
in the winter does he remember
the summer does he stand in
the snow waiting can the tree wait
as i wait?

do the trees speak down mountains do
they call shouts from the top snow
coming from the bottom saying the bear
sleeps do the trees listen
to each other?

does the tree sleeping feel the bird
scratching and scratching the squirrel
pushing his sleepy back the deer
rubbing his soft horn the sun
speaking saying come awake it is spring now?

[p. 294]

De ierde leit altyd op 'e rêch

dêr is de berch
dêr is de delling
dêr oan de oare kant is de flakte
de ierde is ronfelich en sit fol groeden
lykas myn âlde gesicht
de ierde hat syn fjildslaggen hân
de ierde hat syn fredes hân
de ierde is like âld
as my

nei de jierren fan reizgjen
rêst ik yn skaad of sinne
om oan de winsk fan de wyn te foldwaan

ik lis op de grutte âlde ierde
ik skraabje myn búk mei myn hân
want de ierde leit altyd op 'e rêch
hy stoareaget mei syn eagen fan marren
de loft yn fan syn god.

[p. 295]

Sjongende wolf sprekt

sjongende wolf sprekt lûd
sjongende wolf sprekt fan moed
sjongende wolf sprekt fan gloarje
sjongende wolf sprekt fan skalpen
sjongende wolf sprekt fan oerwinning
sjongende wolf sprekt fan krigele dieden
sjongende wolf sprekt fan grutskens

sjongende wolf sprekt healwiis
ik sil net mei him gean

[p. 296]

Ik deadzje har fijannen

ik draach de tekken fan myn wiif
sy draacht de earmbân dy't ik makke ha
ik brocht de skiep grut
sy groef de turquoise op
ik ûnderwiis de soan dy't sy my joech
sy siedt it iten dat ik har joech
myn wiif skilderet my foar oarloch
ik deadzje har fijannen

as ik op jacht gean
giet myn wiif yn myn herte
as myn wiif yn 'e hogan bliuwt
bliuw ik ek yn har herte

wy binne tegearre
wy binne ien.