Trotwaer. Jaargang 16

[p. 235]

Goaitsen van der Vliet
De ein fan 'e reis

Ast foar de doar stiest, sjochst it nammebuordsje wer. Har foarnamme stiet der net op om't se stjerrende benaud is foar strúnders en himers, wytst. Yn 'e hûs klinkt musyk. Se is wol thús dus. Skytskoarrest der tsjin oan. Soest it no wol dwaan? Dyn hân giet starich nei de belle. De finger trillet ast it knopke oanrekkest. Eefkes wytst it net mear. Dan drukst. In hoon begjint te blaffen. Rekkel! No kinst net mear werom. Hearst in doar, en fuotstappen yn 'e gong. Dan giet de foardoar iepen en stiest in fint mei donkere egen oan te sjen.

‘Hallo’, seit er, wylst er de kruk yn 'e hân hâldt. Hy wachtet op dyn reaksje, sjochst. Wolst wat seze, dyn mûle giet iepen, mar der komt gjin lûd út.

Dus dat is no dy Remco, tinkst, dy Remco dy't sa ougryslike aardich wie en har altyd sa goed oanfielde. Meist him fuortendaliks al net lije. In weiten hin, fynst. Hast him alris earder sjoen, mar wytst sa gau net krekt wêr en wannear. Op in feestje faaks. Dat mat west ha yn 'e tiid dastû by har wei soest, foar de safolste kear. Krijst wer dat rottige gefoel yn 't liif, ast der oan weromtinkst. Hoe soe se no wêze? Loerst by him lâns de gong yn, de keamerdoar stiet op in kier, mar net safier dast wat sjen kinst.

‘Wie is dat?’

It is har lûd. Krijst oanstriid en kear dy om en naai der út en kom noait wer werom yn dizze treastleaze oarde fan nacht en nijbou. Matst hjir sa gau mooglik wer wei. Hast it hjir ommers noait net bankje kind. Mar dû setst al ien foet oer de drompel. Hy sjocht dy wakker ferheard oan. Hy wyt net iens wa'stû bist!

Hearst Rekkel wer oangean en mei de poaten tsjin de keamerdoar oan klauwen. Ynienen fljocht de doar iepen. Hy stoot de gong troch en springt mei syn heule gewicht tsjin dy op. Kinst it amper op fuotten hâlde mei dy swiere rêchsek op 'e nekke. It leave dier is heulendal oerémus, hy pipet it út. Litst dy troch de knibbels sakje en streakest him oer de kop. Stil mar. Kinst dysels ek mar kwalik goed hâlde. Hy slikket dy oer de hannen en yn it gesicht. No, no, wat is er grou wurden!

Ast wer oerein silst stiet se dêr ynienen foar dy oer. Se sjocht op dy del,

[p. 236]

mei twa egen as teepantsjes.

‘Herman, jonge, wat matstû hjir?’

Har ferwitende toan giet dy dwers troch alles hinne. Hast der noait goed oer kind. Se sil it sa wol net bedoele, tinkst, nei alles wat jim tegearre trochmakke hawwe, mar hoe dan? Komst starich oerein. De hoon springt noch allegeduerich by dy op.

‘Rekkel, jou dy ou!’ raast se oerallich. Se is der mei oanklaud, liket it wol. Dû fielst dy ek onwis wurden. Hoe doarst hjir ek werom te kommen, nei sa'n ivichheid, en mei sa'n lêst op dyn skouders. Sjochst dy Remco neist har stean, meneuveljend mei syn megere hannen. Hy sil dy helpe mei dyn rêchsek, mar dû dochst it ljouwer sels. De draachbannen dogge dy sear.

‘Ik ben dus Remco,’ seit er, ‘ik heb al heel wat over je gehoord’. Hy wol mei dy fûstkje, mar at er fernimt dastû krekt de hannen fol hast oan 'e rêchsek, lûkt er syn útstutsen hân hastich werom. Hy wyt him gjin rie mei syn hâlding. Dû nammers ek net. Setst dyn bagaazje yn 'e gong onder de kapstok. It is in oarenien as doedestiids, sjochst, dizze sit gjin spegel op. Se hat no in greute spegel op 'e sliepkeamerdoar, dy't heal iepen stiet. It iepensleine bêd gappet dy yn 'e mjitte. Wolst de doar tichtdwaan, mar sy is dy al foar.

‘Kom der mar even yn’, seit se koart, ‘wolst hjir sa net stean bljowe, wol?’

Se gean dy foar nei de keamer. Rekkel tippelt dy sturtgiseljend achternei. Wytst net wat dy oerkomt. Kniperst mei de egen tsjin it fûle ljocht fan in TL-buis. Man, dû kenst it hast net wer! It hat noch it measte fan in sikenhûsseal, fynst, sa wyt en neaken is it no allegear. Allinne de âld klok mei de brike slinger hinget der noch, op itselde plak dêrstû him doedestiids oan 'e muorre spikere hast.

‘Krij mar in stoel, oars.’

Giest oan de greute wite tafel sitten, op it plak onder de lampe dêrst altyd sietst te skrjowen. Besikest deselde hâlding te finen, mar it nijerwetske klapstuoltsje lit dat net ta. De hoon giet by dyn fuotten lezen, as wie der neat feroare.

‘Hast al kofjedronken?’

Kofje hast onderweis yn 'e trein al by de rûs hân, mar wolst it no net ouslaan. Soest it sels ek noch wol sette wolle, at se dy derom frege. Jim sieten ommers altyd oan 'e kofje om distiidhinne as it joonsmiel behimmele wie en it nijs op 'e tillefyzje kôm. It âlde tastel is der net mear, sjochst. Der stiet no sa'n lyts draachber dinkje op 'e flier. De nijslêzer sjocht dy lyk oan, wylst er lûdleas tsjin it glês hapt.

[p. 237]

‘Bist wer onderweis?’

Se hat fansels gelyk, dû hast eins noait stilsitte kind. Woest altyd wytwêrsanne wêze, behalven krekt dêrst wiest. Sa sjochst dysels wer gean, op ditselde stuit, sleepsoaljend troch de stoffige strjitten fan downtown L.A. Dûknekkich, de hannen yn 'e bûs en de jas los, sonder boadskip, sonder bining. De stêd skoot by dy lâns as in starige film, in stream fan kleure plaatsjes, minsken en muorren. Neat rekket dy noch, en dû rekkest it likemin. Dyn earen heine de lûden fan it jachtsjend ferkear, fan stimmen ek: in wurd, in rigel, en soms in stik fan in petear. It giet dy net oan. Rinst troch, mar soest foar 't selde stean bljowe kinne, of gewoan keare en de oare kant út gean. In útwei is der ommers net, sitst finzen yn de kouwe fan dyn eigen hûd. It iennichste kontakt is dat fan dyn skuon mei de wei. Alles bart wol sonder dy. Wytst amper noch dastû it bist dy't dêr rint, en dat it dyn eigen fuotten bin dy't oer dy frjemde diken gean. Fregest dy hieltyd wer ou oft it dyn gesicht wol is, dat dêr yn 'e etalaazjes spegelet. It bin dochs dyn eigen sintugen wol dy't al dat nijs opdogge? Of is dat mar ferbylding? Komst der net út. Bljoost hieltyd stykjen yn it gefoel der net te wêzen. Der net te wêzen. Der net te wêzen, Sitst sa fêst as in hûs.

‘Wêr giest hinne?’

Dit is it goede momint, tinkst, no matst it seze. No matst seze dast heulendal nearne mear hinne wolst. Dû bist der ommers al. It giet der allinne noch om de goede wurden te finen. Dû hoechst net samar wer fuort, soest net iens wite wêrhinne! As't it no ek mar oertsjûgjend bringe kinst. Dû hast it allegear wol sjoen, wolst dy no wol in kear deljaan. It is dyn tiid ek hast, is 't net sa? Wytst mar al te goed wat allinne reizgje is. Silst it noait wer dwaan. Nee, noait! Begjinst it sels hast te ljowen.

‘Toe ju, wêrom seist no neat?’

Se stean foar dy oer yn 'e keamer, ouwachtsjend. Net ien seit mear wat. Hearst inkeld noch it tikjen fan de klok. Kertier oer achten. Sjochst fan de iene nei de oare. Kinst se mar net byinoar prakkeseare, dy beide.

‘Ik bin wer thús,’ seist.