Trotwaer. Jaargang 16

[p. 140]

Margryt Poortstra

Turfsingel 67

it rút begjint
ûnder myn knibbels al
steil en twa kear heger
as myn eigen hichte
lûkt it my steatlik lang

boppe de strjitte
dêr't de mannichte
djip yn 'e mantels foarbyskoot
stean ik de stille jûn te reden

fan bûten ôf
betsjut it neat
gjin minske doart it antlit
iepen nei de rein te slaan
en nimmen sjocht my yn de eagen

nêst al dy grize skaden
rin ik de trêden
ûnder 't finster mei
dy't tsjin de muorre stikkenspatte
oant it petear
ferskoffelt yn it swart

[p. 141]

Post-nataal (1)

myn reserves op nul
nimsto noch mear
sûchst oan myn libben
en drinkst myn bloed

flewielen wankjes
sykje wreed myn hûd
dyn gûlen sit ferpakt
yn 't lûd fan wettertsjettel
rein en wyn

do lakest
mar ik leau dy net
ik traapje der net yn
stil te sliepen
slachst my alles út 'e hannen

ferbjustre eagen om my hinne

bloedbannen, memmehert
fan falen fal ik útinoar
ik doar dy net

[p. 142]

Post-nataal (2)

yn in kuorke
ha 'k dy op it wetter set
myn hannen heine it reid
mar keare it net

se stiene dy nei 't libben leaf
leaf lyts jonkje
se leine 't der sa lang op ta
oant ik dy net mear ha
woe net sjen koe
sûnder sear.

it baarnde
mar wetter dwêst fjoer
en wa sil wetter sline

letter
gean wy hân yn hân
nei 't ûnthjitten lân
wy sille it wol fine

[p. 143]

Shot

dyn fel fearret
en it waarme fleis dêrûnder
stjit hecht de hûd yn eigen
strakke skyl

heech op 'e skonken
kontoeren skerp tsjin 't jûnljocht
it pleisterwurk
by 't kâlde ôf profesjoniel
op 't ramt oanbrocht
stiesto dêr
neaken nei te wêzen

twa trêden
en it triljen fan dyn tagedienens
sil yn it fjoer fergean

mar
sa yn byld beferzen
bliuw sa noch even stean