Trotwaer. Jaargang 15

[p. 342]

Geart van der Meer

XVII

wreedste begearte is dy fan it fleis,
yn ús wekjend de toarst, dy't it drinken
net ferslacht, mar fermearet, en it tinken
fersoarret ta dat iene, dy't ús deis
achterfolget mei it byld fan de nacht
sa't dy wie, de nachten sa't dy wiene,
kjimmen yn it ûnthâld, dat it skiene
alles oerwoekeret, ‘nim dij te wacht
foar de som fan it ûnthâld en de langst.
do leavest wat einich en stjerlik is.
doch dat mei in leafde dy't einich is.
wês fan 't begearen fan skientme it bangst’ -
‘mar wat it each sjocht, en hannen fiele,
hoe kin ik dát mei einichheid diele?’

[p. 343]

 

XVIII

 

 

 

ik lit de riemmen los. ‘sjoch, heit is hjír

 

berne, yn disse pleats’. in lyts jonkje

 

boartet bij it wetter. op in bankje,

 

yn 'e sinne, in frommiske. hoe stil

 

is 't hjir. sil ik har freegje om... nee, dochs

 

mar net. gong en keamer sil fijannich

 

wêze, neat witte wolle fan wat ik

 

wie, doe. fan heit en mem. stien, hout, flier: noch

 

itselde. mar gjin macht ta it ûnthâld.

 

neat bliuwt bewarre yn wat tiid net ken,

 

en domwei is, noait wie, noait wurde kin:

 

neat sil bestean yn wat dea is en kâld.

 

is dat it lok: te stean, hjir, oan 'e feart,

 

as hûs, as muorren, stien, en fierder neat?

[p. 344]

 

XIX

 

 

 

of is it lok te streamen as de main? -

 

bij dorf prozelten woest net mear. te gleon

 

wie 't neffens dij, en wij binne stean bleaun,

 

mei ús fytsen, oan it wetter. dat wie de ein

 

fan dý tocht, mar der kaam mear. oan 't wetter

 

ha wij lein. yn 't wetter ha wij swommen

 

ik ha dyn lichem yn myn earms nommen

 

wetterfluch hâldfêst, yn 't streamend wetter

 

wiest myn haad, myn langst in haven, in wâl

 

foar myn eangst foar letter wiest myn kertier

 

myn oere en dei. dy dei. mar gjin rivier

 

streamt oait tebek. in stream hat syn ferfal

 

wij 't libben. bliuwend is net iens de dream

 

duorjend allinne it streamen fan 'e stream