Trotwaer. Jaargang 15

[p. 17]

R.R.R. van der Leest
Sjit briker, freonen!

It is simmer, sinneskyndei op it boerelân, sûnder skieppesmoar, en kobaltblau, de drokke diken en de nau besette barmen dogge it har oan tiid nei de grommelige, blakke, grûnige, goarswarte, boatstille mar te winen. De huzen hawwe har sinneblinen foar (hoewol't huzen dêrom likegoed tûk sjen kinne), of spegeljende finsterbrillen op (dêr't de huzen stôkblyn fan wurde), dy't it grille ljocht flikkerje litte oer de keatene earm fan de doarpspomp en de roekbeskiten hoed fan it klokhûs, de winkels op har sljocht sneinsk, it kafetaria yn feestdracht. En alle lju op en yn har snoarkjende ferfiermiddels jouwe spul út.

Sjút! Wês stil no! De lytse poppen oan de iggen dûzje, de memmen, de fiskers, de skipkesilers en skûteboeren, roeier, wrikker, paddeler en kloeter, de swimster en de sintsjer, sikebroer, frijster, straaljagerpiloat, wetterplysje, de grodzemodzige tutten en skytskjinne trutten. Fammen lizze sêftsinnich, of glide dreamend in kastielroman yn, mei kroanljochters as breidsjonkers yn de pyldergongen fan it stereofoanyske lûdsprekkerswâld. Jongkeardels dreame hynstich, of fan bokkige krosmotors, of ielglêde reesweinen. En in stoffige merje stiet deastil oer it eigen skaad, dêr't se har net yn delflije kin, en it beamtegriensnakkend hoarnfee muddet yn de mieden en de hûn op it droechbesnufke hiem; en de trochfuorre poeskes mei har búkjes as tennisballen dodzje tusken de blikjes knyn, mongen fûgel en mûs.

Elkenien kin it gers groeien hearre en it ferkear smûgen hearre, en nimmen docht it, mar inkeld jo kamera-each sjocht alles fan de trek nei it wetter, dat loaiket binnen syn reidkragen. En jo allinnich kinne de ljochtfal hearre en it wjerlûd sjen, djip yn dy tsjustere durken fan marre boaten op de boatige mar, dêr't lizze en longerje: Poppij, Tarzan, Donalduk, Flintstien, Kalimero, Skoebidoe, Fibelemintsje en De Hulk.

Harkje. Gliere lúnske simmerdei. Gjin sigentsje dat de oeren ferweecht, de tiid is sjerpich, plakt mjitsk oan de rydstaasje dy't rôlje wol, brêge op, brêge ôf, oan bannen, stjoer, pedalen. Harkje. Gliere lúnske simmerdei. It is kleverich yn it brêgehúske; de wachter kleeft tusken syn stoel en syn pet, Hilversum Trije kleeft oan in piraat, de pin-up-gurls kleve by de muorren op en it brêgejild kleeft yn it klompke.

Sjoch! Nee, net dwelmje. Harkje! Net ôfdwelmje. Kom tichteby no. Jo allinnich kinne de dûzers smûzjen hearre yn har mearskûmen slûmer. Jo allinnich kinne alles tagelyk en om bar sjen: de glêdskearde earmsholten fan hingelmattefroulju en de krolhierrige skouderblêden fan luchtbêdmanlju, de kiezzen en kroanen, it snúfdoaske mei de kontaktlinzen en it piid yn it gatsje fan it earlapke. Harkje! Sjocht! Harkje! Jo allin-

[p. 18]

nich kinne hearre en sjen efter de eagen ûnder de hollekrún fan de útflechters, dy't op de mar ta strike, har meneuvels en argewaasjes en tûkelteammen en faksen en labyrinten en nederklitsen en opsternaten en fertuten en ornarissen en leaflytsens en grutnidigens en risselwaasjes en de oséanen fan har winsken. Fan wêr't jo binne, kinne jo har tinken sjen.

Billebout, efter Bahama Bêzje fytsend op in tendum: - Dat skroefke fan it spatboerd moat ris oandraaid wurde.

Kwalslop, as in grouwe flij mei in sleef út de molke fiske, sa bongelt de Fryske flagge by de mêst del.

- Toe mar, Durk! - Is 't safier? - Ja, no!

In âldmannige pistolhân kreaket omheech en út de stive bonkige loop fan de wiisfinger sjit in aaiswammich stripferhaalwolkentsje it startskot de himelkoepel yn, mei-iens teart it flabberige doek majesteitlik iepen, wappert keninklik út en suver tagelyk sette koar en orkest it Flaggeliet keizerlik yn; wylst oan de wettersich Bahama Bêzje, kofje-mei-molkekleurich yn har fjoerread slipke, foar de pûstpelswyn ôf in grutte handoek spriedt en fluch sitten giet, mei har ears-wangen in pompeblêd ôfprintsjend op dy skeane sjoch sjoch banen fan weagjend wyt en blau; ûnderwilens Billebout, dat âlde byld fan trou, switglinsterich, mei de tendum oer it skouder oer de daamhikke fan in hikkedaam klattert, sjoch, sjoch se blinken, sinken, allinken siicht se der hinne, mar foar in skoft, want, sjoch, sjoch, se komt wer oerein, wiuwend mei beide earms nei Bahama Bêzje, dy't har jongesfiguer, lang tin en lekker, oer de handoek drapearret; kliuwend út falkûlen ûnder it hege snylgers, it stielen dûbelhynder oer hulten en bulten driuwend, de noas omheech, wynhapjend yn 'e loft.

[p. 19]

Dat, komma, dat is ús Fryske flagge, útropteken, twaris, dat, komma, dat is ús Fryske flagge, útropteken, dan omheech, komma, dan omleech, komma, ek noch op en del mei wyn en weagen, komma, dan wer omheech en omleech mei al dy komma's dy't har om 'e teannen rinne, boppedat wiuwend kliuwe, komma, of kliuwend wiuwe, komma, steech en dreech, sûnder komma, sisa, punt, Billebout kwakt de tendum fansiden en ploft neist Bahama Bêzje.

De hingelmattefroulju sette de swannehals mei it krêmige antlit rjochtoerein op it langute langoereuze lichem, de luchtbêdmanlju flappe it liif in healslach om en gnuve oer oardel bierbûk, jongkeardels litte har krosmotors en reesweinen yn in knoop waaie, en fammen loere feninich troch de kykgatten fan har romankastieltsjes.

Bahama Bêzje beakert har yn de sinne, de eilantsjes fan har mei fochtich skier sân bepoeiere boarsten dúnje op in hânwaarme brûnzen see en Billebout, ljochter mar dekadinter fan hûd, speaket har de sjongsume lea; in kobbel glierket út de lijte efter in earskulp wei by oankrúnjend strân op troch de dúngloppe tusken twa blinkers oer sêft lân nei it strypke mei de waskfoarskriften en sljurket dêr har slipke yn, deun nêst it begjin fan in smelle wite streek dy't oan de sneed fan in blinetermoperaasje liket, maar de groede fan in japs is, dy't har mei in heafoarke tabrocht waard troch postgiroman T.G.L. te L., dat wol sizze Th.G. Lucassen, Stasionsstrjitte 33, 8913 HA Lowâld, dy't dêrfoar in jier terbeskikkingstelling fan it regear krigen hat, wêrfan tolve moannen op betingst.

Harkje, net dwelmje of ôfdwelmje no, harkje!

Want koar en orkest helje machtich, grutmachtich, mear as grutmachtich, oermachtich, alderoermachtichst it oarde koeplet fan it Flaggeliet op. Sopranen lylje liljend, de hûch slacht har yn 'e kalkoenske kiel as in lammesturtsje, alten heve de bûterberch fan har foarkommen en parse jubeljend in string klankjuwielen út it mulruft wei, tenoaren sette har tsjalskonkich te skrep, de hannen foar it balgeliif gearnaam en toetsje it sunige mûltsje troch it hoepeltsje fan de o, bassen lûke it kin yn, lizze de holle bryk en sjogge skean by de noas lâns nei de fuotten fan buorman, noch leger holderjend as de bûkdelling fan in Wolga-skipper, klanken hippelje troch slakkehuzen fan tuba's, tepdûnsje op de heechspanningskabels fan kontrabassen, govertsje oer de ierdskoddings fan pauken, útskroevenheid draaft de wurden efternei, de hiele mar rûsdoddet, rydwjirmet, rabbelskûtet, reidsjongt, rinkelroait, rosbeiert, as middenyn it spektakel in sweevjend hynsteblomplúske har njummel spoar fan stillens lûkt en delstrykt op it stútsje fan Bahama Bêzje.

(wurdt fuortset)