Trotwaer. Jaargang 14

[p. 357]

Geart van der Meer

IV

dit is it kleare ferjitten. it draaien
fan kamrêd en tsjil en it waaien fan
wyn yn myn hier. felling en speaken slaan
fjoer út 'e stien fan 'e sinne, reitsje
mei fonken myn lea dy't brâne yn 't geniet
fan it traapjen fan foet en fan skonk en
it knierjen fan knibbel en heup. dronken
wurde myn longen fan wyn en in liet
spilet yn ranken troch holle en hert,
sûnder langst en sûnder wurden fan besef,
en op dy wynmuzyk wurd ik as tsjêf
dat waait nei kimen fan 't úttinend neat -
fan langst is dit de geast it grut genêzen-:
it inkeld lea en inkeld lea te wêzen.

[p. 358]

 

V

 

 

 

ljocht. reid en wetter. ljocht. de weerribben.

 

sêft giet de wyn oer 't leaf. wij sitte stil

 

en nêstinoar te sjen. dit ljocht! hoe sil

 

it rize yn sielen, inoar besibben,

 

as bliuwend ljocht, al riist de nacht! mar dochs,

 

hoe bliuwend is sels dit sa grut hielal

 

fan ljochtjierûngrûndjipten sûnder tal,

 

dêr't stjerrekloften inoar, sûnder slachs

 

te reitsjen, kruse? dyn wurd, dyn foarmen,

 

hear ik de neiklang fan yn ear, yn hân,

 

yn lippen, mar ek 't ûnthâld taast mar yn sân.

 

dit kleare ljocht dôvje aanst de stoarmen.

 

sa'n klearens makket dat ik mear begear

 

as ‘Jow my dyn ljeafde en freegje net nei mear’.

[p. 359]

 

VI

 

 

 

sasto dêr sitst! licht lynjend, de earmen

 

justjes bûgd, de hannen op it steger-

 

hout, skoarjend de stream fan hier nei nekke

 

skouder mar fan skouderblêd wielingen

 

fan rêchbonke en heupbekkens strakke

 

rivieren fan pûpertsje en bil oer-

 

rinnend yn it méanderwûnder fan

 

't knibbelpear en dan de teare teare

 

floeiingen fan kût en ankel. foet. gleon

 

is de dei. sinne. wêr fynt de swimmer

 

yn dy floeistream rêst en hâld? wrakselder,

 

lit dy mar glide yn 'e draaikolk. djip.

 

djip beskûle leit foar dij it milpunt.

 

fergean, en fyn in absoluut stil punt.