|
| |
| |
| |
Eppie Dam
Dichters Deiboek
Snein, 22 febrewaris 1981.
At eagen prate koene, soe men skriuwe
kinne - no binne al dy dingen ûnútspreklik
moai, no bliuwe al dy dingen allinne
sa breklik yn har eigen skjintme, dat, dat -
dat inkeld tinken al har djip skansearret,
ja, sels de skyn fan wyt papier
wie al in stap te fier, lit stean
| |
| |
| |
Tongersdei, 19 maart 1981.
op it skerp fan myn tinzen
werklikhyd en werklikhyd,
wierhyd en wierhyd wurde wer twa,
| |
Sneon, 27 juny 1981.
Leave santjin, wêr helle men de wurden wei?
In oare taal moat yn in kitschich kaartebakje
njonken it papier stien ha, in falsk palet
fol sketterjende kleuren. Wie it maityd, simmer,
hjerst en winter tagelyk? En rûnen alle oséanen
yn deselde opfeart gear? It wie yndie myn eigen
hân dy't it dronkene pinsiel ferweegde, de pinne
dûnsje liet ta de hichten fan in blyn en bol-
bjirken jûchhei. Skandalich, wat moatsto ivige
lilk west ha, sa prachtich at ik dy beskriuw!
| |
| |
| |
Snein, 27 juny 1982.
Binne dit soms flinterkes fan tinzen
dy't syn lippen hjirre priuwkjend
út 'e harsens blaze? En waakset
dêr oan 'e grinzen fan syn mûle
aanst in ripe, prachtige gedachte,
like breklik as in ballontsje fan sjippe
en trochsichtich as in simmerdream? O,
koe ik sa skriuwe en myn harsens snute
-blowin' the brains!- om dizze tizeboel
fan tûkeltinzen te formearjen
ta in hillige karaf: ien fers
dat by it minste tikje tsjin 'e râne,
splinters reine sil, sa geef.
| |
Tiisdei, 22 septimber 1981.
Fan tichterby besjoen in dichterlik seizoen:
de hjerst. It ljocht falt oppenij
waarm en dûnker om myn skouders hinne
as in pij fol skaden yn har stille tearen.
Alle kearen at ik amje, klamje har de siken
fêst oan myn gewaad - ik bin in mûnts,
in mûs, sa griis bin ik en wiis mei alles
wat fan boppen komt: in wurd, it blêd
dat falt, optild wurdt, sweeft, falt, dan
leit - dwers yn 'e kontekst
fan it fers dat jin de dea oanseit.
| |
| |
| |
Septimber 1981
en smotsich rotsjend bitelof,
net dalik stof foar kleare poëzij,
mar dêr stie sij: Ready Maid,
yn ankelhege bûntlearskes stutsen,
in feale reinjas oan, de mulbân om,
roazige skûmplestiken rollers yn 't hier,
dêr in holdoekje oerhinne
en mei in syklaam ûnder de earm
by in bushalte ûnder Blija -
ienkear moat in dichter alles meiha.
| |
Freed, 6 novimber 1981
Hjoed mei eigen eagen sjoen
wêr't men net mei goed fatsoen oer skriuwe kin.
Emmeloard, midden op 'e Lange Nearing
op in freedtemiddei healwei seizen yn novimber:
dat hieltyd op inoar ynhappen en ûnder-
tusken it krôljen fan priuwkjende tongen,
it betaasten fan stickers op in spikerbroek
troch streakjende fingers en it geknoffel
mei in fyts - dat wier is in aardichheid,
mar net genôch foar in fers.
Oars wurdt it at men immen fine kin,
dy't mei grutte eagen dêrnei sjocht.
Mar wat as poëzij miskien
it bêst foldocht, is skriuwe hoe't in treddenien
sa'n tút-itend spantsje syn voyeur besjocht.
| |
| |
| |
Sneon, 7 novimber 1981.
Redaksjegearkomste hân by Jan Wybenga yn Grins.
Nei de grientesop en de brune boltsjes
sette Jan syn Sijke mei fêste hân
in prachtich triljende pudding op 'e tafel,
nei dalik bliken die, laden mei emoasje:
Op oantrún fan de hearen literatoren
kroep dochter Annemieke yn in moaie wide trui
achter de piano en spile Imagine
there is no heaven fan John Lennon silliger.
Oene woe him noch ûntskuldigje,
mar ear't er it keare koe,
wied er al oan 't sjongen,
like suver as in hillige yn 't koar.
en stoarre in bytsje weemoedich foar him
út: it wie syn lêste gearkomste. Imagine there is
no heaven - wie der libben nei Trotwaer?
Sijke line mei de earmtakken op it tafelblêd
en sûgde sinlik oan har filtersigaretsje,
yn syn geitefellen profetefestje
as in ingel troch de keamer spaande.
Imagine there is no heaven?
As hie der ea in ierde west!
|
|
Auteursrechtelijk beschermd